Μόνο το προ 40ετίας ζωϊκό μας κεφάλαιο, πάνω από 500 χιλ γιδοπρόβατα και 200 χιλ βοοειδή, αποτιμώμενο σε χρήμα και μετεξελισσόμενο σε άλλες σύγχρονες μορφές κεφαλαίου και μετακινούμενο ήδη σε άλλες περιοχές ξεπερνάει κατ ελάχιστο τα 2,1 δις ευρώ σήμερα, κατεχόμενο από πρώην συμπολίτες μας, σήμερα εκτός Νομού.
Ενδεικτικά σήμερα στο Νομό μας τα γιδοπρόβατα δεν ξεπερνούν τις 150 χιλιάδες και τις 20 χιλιάδες τα βοοειδή, ήτοι το εναπομένον ζωϊκό κεφάλαιο αποτιμάται αναλογικά σε λιγότερο από 0,51 δις ευρώ.
Για να γίνει κατανοητό το όριο της ενεργειακής μας φτώχειας , το ετήσιο κόστος χειμώνα στο Νομό μας είναι περί τα 36 εκατ. ευρώ, δηλαδή για να ξεχειμωνιάσουμε 14,5 χειμώνες δε μας φτάνει να ΄΄κάψουμε΄΄ ούτε όλα μας τα ζώα( εννοείτε αν δεν τα δουλεύουμε και δεν αυξάνουν).
Οι νομάδες ποιμένες του παρελθόντος στην περιοχή μας (Σαρακατσαναίοι κυρίως και κάποιοι Βλάχοι ) σήμερα είναι εγκαταστημένοι στα πρώην χειμαδιά τους, σε Χαλκιδική, λοιπή Μακεδονία και Θεσσαλία και ασκούν πλέον άλλα επαγγέλματα, με χρήματα που προήλθαν κυρίως από την πώληση των ποιμνίων τους.
Κατέχουν όμως καίριες θέσεις και μετέχουν στα κανάλια πανελλήνιας και παγκόσμιας διανομής των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ενώ ο Νομός μας παραμένει ανοργάνωτος στην πρωτογενή παραγωγή, κι όχι μόνο.
Χιλιάδες ικανοί συντοπίτες μας, έφυγαν επίσης στα αστικά κέντρα και στη διασπορά όπου γης , μια ακριτική επαρχία σκορπισμένη και χρόνια αστυφιλική.
Νομός που όχι μόνο αδυνατεί να έλξει τους ανθρώπους που κάποτε αποτελούσε την πατρογονική τους εστία αλλά συνεχίζει να τους διώχνει, στα αστικά κέντρα, στην ξενητιά, κι όπου γής .
Μια πατρίδα που δε στέκεται στα πόδια της ,γίνεται έρμαιο των διεθνών κέντρων κερδοσκόπων , την ίδια στιγμή που οι δικοί της άνθρωποι είναι ισχυροί και παρόντες στα τετραπέρατα της γής, σε γή και σε θάλασσα, σε νου και σε καρδιά, σε γνώση και σε πλούτο, σε ακμή και σε δυναμική.
Κι όμως αυτή η πραγματικότητα αλλάζει, χτυπημένη από τα ίδια της τα αδιέξοδα. Μαζί με την κρίση τελειώνουν και οι νοοτροπίες που την εξέθρεψαν.
Τελειώνει η εποχή των διαχειριστών, κι έρχεται η εποχή των παραγωγών
και των δημιουργών.
Δεν είναι ώρα να γραφτούν περισσότερα.
Απλώς σε εορταστικά 100χρονα μιας περιοχής και σε περιόδους κρίσης
και καταχνιάς , είναι απολύτως απαραίτητο να φαίνονται ότι υπάρχουν τα
απαραίτητα σύγχρονα γνωστικά και οραματικά αποθέματα , τα οποία σαν
τα καλά γκεσέμια θα οδηγήσουν ξανά τα πλήρη σύνολα σε γνωστά πεδία
ακμής και δημιουργίας.-
Ο τριγενής βιγλάτωρ
