Πόλη που κάνεις την σκληρή, στα ανήμπορα παιδιά σου,απεγνωσμένα προσπαθείς να φκιάξεις τα μαλλιά σου.
Τις νύχτες κλαίς μονάχη σου.. με πέπλο το σινιάκι,
κι απελπισμένη μελετάς.. το λάθος μες στον χάρτη.
Πόλη ψυχρή και φλογερή, στο διάβα του χειμώνα,
σε πνίγουν όρη και δεινά.. του αδίκου δισδαιμόνα.
Ψάχνεις να βρεις μιαν άνοιξη, στης χώρας τα λιοστάσια,
μα πάντα πλέκεις ορφανή.. στων λύκων τα παλάσια.
