Το δίλλημα ότι η κυβέρνηση προχωρά σε απολύσεις στο δημόσιο τομέα τη στιγμή που οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο είναι ψεύτικο και δημιουργεί πολώσεις.
Η επιλογή είναι εκβιαστική. Σίγουρα υπάρχει άλλος δρόμος, που η κυβέρνηση δεν φάνηκε να αναζητά το προηγούμενο διάστημα.
Ο μόνος δρόμος είναι η αναδιάταξη του ανθρώπινου δυναμικού που εργάζεται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, με στόχο την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στον πολίτη και την εναρμόνιση σε ένα ευέλικτο και παραγωγικό δημόσιο τομέα.
Οι αλλαγές είναι δύσκολες αλλά αναγκαίες. Η υλοποίησή τους περνά μέσα από τους ίδιους τους εργαζομένους και τη συνδικαλιστική τους έκφραση. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν πλάτες και η κυβέρνηση θα έπρεπε να εγγυηθεί να μη χαθεί ούτε μία θέση εργασίας.
Πως να ξεκινήσει η ανάπτυξη, σε κράτος που παραπαίει. Στην Ελλάδα της ανεργίας, οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα θα εκτοξεύσουν τους δείκτες της, με ακόμη τραγικότερα αποτελέσματα.
Χθες διαλύθηκε η ΕΡΤ, αύριο η εκπαίδευση, η υγεία, φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και ο κατάλογος δεν γνωρίζουμε που σταματά.
Τώρα πριν είναι αργά η κυβέρνηση πρέπει να δείξει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.
Η αξιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού θα θωρακίσει τις υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, ασφάλειας των πολιτών σε μία δύσκολη οικονομική συγκυρία. Θα εναρμονιστεί με τις ανάγκες των πολιτών και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, όπως στον τουρισμό και τον πρωτογενή τομέα.
Θα διατηρήσει τις κοινωνικές δομές που έχει ανάγκη η ίδια η σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Προπαντός θα προάγει την κοινωνική συνοχή με όρους ισοτιμίας.
Θα αποκτήσει η χώρα αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς για την είσπραξη των δημοσίων εσόδων και θα προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη.
Προφανώς στο νέο μοντέλο διοίκησης κάποιοι δε θα χωρέσουν. Οι κοπανατζήδες, οι επίορκοι, οι υπάλληλοι που δεν ασκούν τα καθήκοντά τους αλλά και αυτοί που δε θέλουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Δυστυχώς, ουσιαστική αξιολόγηση δεν έγινε ποτέ. Η θέσπιση αδιάβλητων κριτηρίων αλλά και η επιβράβευση των άξιων θα επιταχύνει τις αλλαγές για να ξεφύγουμε από το κομματικό κράτος των «δικών μας παιδιών».
Τότε και μόνο τότε θα μπούμε σε ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης.
Τότε και μόνο τότε ο δημόσιος τομέας θα υποστηρίξει τις δράσεις του ιδιωτικού τομέα που παράγουν πλούτο, εργασία και τελικά, δημόσια έσοδα.
