Αναμφίβολα θα ήταν ευχής έργο και σωτηρία της πατρίδας μια ολομέτωπη μάχη όλων με τα προβλήματα της χώρας.Είτε αποδώσουν είτε ακόμα δεν αποδώσουν τα μνημόνια και πάνε τζάμπα οι θυσίες όλων.
Σαφώς έχει τις ευθύνες η κυβέρνηση , κανείς όμως δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε και τα αντιμνημονιακά λεγόμενα πολιτικά άκρα στη χώρα μας.
Πέρα από τη μνημονιακότητα ή μη στον τόπο μας προβάλλει όψιμα μπροστά μας πιθανή ακυβερνησία, με συνεχείς και πολλαπλές εκλογές , λόγω της κρίσης και του μνημονίου.
Κι όλα τα παραπάνω στην πιο κρίσιμη καμπή της οικονομίας στη χώρα μας, σε περιβάλλον μάλιστα ευρύτερης ρευστότητας στην περιοχή και διεθνών ανακατατάξεων, με ορατό πάντα τον κίνδυνο μετατροπής της οικονομικής κρίσης σε γεωπολιτική κρίση και διεθνή αποσταθεροποίηση…
Είναι σωστό να λένε επώνυμοι των κομμάτων των πολιτικών άκρων στη χώρα μας ότι ντρέπονται για την έλλειψη του ενστίκτου αυτοσυντήρησης του λαού μας, προ του μείζονος εθνικού κινδύνου, ότι δεν έχουμε ως έθνος ούτε το ένστικτο ενός πρωτόγωνου λαού του Αμαζονίου.
Τι κάνουμε όλοι όμως για την καθοδήγηση ανάπτυξης του ενστίκτου, αν αυτό τελικά δεν υπάρχει;
Μένουμε αμέτοχοι μόνο και μόνο για να πάρουμε την αρνητική ψήφο;
Η΄ αναζητάμε όλοι μας τις εθνικές μας συνευθύνες;
Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται περιορισμός του « άκρατου οίνου» των όποιων ιδεολογικών δυσκαμψιών και των ακροτήτων μεταξύ των 2 άκρων στη χώρα μας, με αιτία ( ή πρόσχημα ) την αντιμνημονιακότητα, ώστε να αυξάνονται οι πιθανότητες συνολικής εθνικής συνεννόησης.
Το παραπάνω έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο, μιας και υπάρχει σημαντική δυσκολία να χρησιμοποιηθούν περισσότερα πρώην Πασοκικά στελέχη από το ΣΥΡΙΖΑ , χωρίς να αυξάνεται η πιθανότητα εισόδου περισσότερης «λαμογιάς» στο νέο κομματικό οργανισμό( ο Τρότσκι έλεγε αν βάλεις 1 σάπιο αχλάδι στα γερά θα σου τα σαπίσει όλα).
Και βεβαίως δεν βοηθούν στην εθνική συνεννόηση οι πολιτικές δηλώσεις τύπου Ρεπούση.
Από την άλλη η ίδια δυσκολία υπάρχει στη μετατροπή της «Χρυσής Αυγής» σε περισσότερο κόμμα της λαϊκής δεξιάς ,από επαναστατική εθνικιστική, αρχικά, οργάνωση.
Πηγή άντλησης έμψυχου υλικού για τα παραπάνω είναι η ενιαία επαρχιακή , κατά κύριο λόγο, κοινωνία , που είναι κοντινότερη στην παλιά κοινωνία των σπιτικών αυλών, με αρχές και αξίες και όχι το αλλοτριωμένο Κέντρο.
Χρειάζεται μπόλιασμα και αναβάθμιση των 2 άκρων με παραγωγούς, δημιουργούς και πωλητές , ειρηνικούς κοινωνικούς επαναστάτες (όχι νερόβραστους διαχειριστές ή λαμόγια της μέρας ή της νύχτας, ούτε θεωρητικές απειρίες ) από τις επιμέρους επαρχίες , επιτυχημένους επιχειρηματίες και επιστήμονες , με κοινωνικό και ευγενικό , πλην θεμιτά επαναστατικό τσαμπουκά, με τεχνοκρατική γνώση όραμα και μέθοδο, σε αλώνια και σε σαλώνια , για τις απαιτούμενες μετατροπές και την αναγέννηση στη χώρα μας.
Οφείλουν να τα αναζητήσουν και να κάνουν προτάσεις τους ή να δεχθούν προτάσεις.
Αν και αφού τα μνημονιακά κόμματα( με τους ήδη διαχειριστές πολιτικούς «επίτροπούς» τους σε κάθε περιοχή ( νυν ή υποψηφίους) δεν μπορέσουν εκ των έσω να αναγεννηθούν ή τα εμποδίζει το μνημόνιο ή εκλογικά δεν τα καταφέρουν (και ανεξάρτητα από αυτά) το πολιτικό βάρος μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές και η κοινωνική συνευθύνη και συνοχή δεν θα βαραίνει όλο και περισσότερο και τα 2 άκρα;
Να επιλέξουν αυτά τους παραγωγούς και τους δημιουργούς και τους πωλητές εθνικών προϊόντων και υπηρεσιών, που θα αναθερμάνουν κοινωνία, οικονομία , όραμα, έμπνευση, ελπίδα;
Να επιλέξουν αυτά τους κοινωνικούς τοπικούς ειρηνευτές και συνοχείς , με ατσαλόβουλη διπλωματία και σιδερόφραχτη ικανότητα ιδεολογικών και κοινωνικών –πολιτικών νικών, που θα μετατρέψουν την πτώση με σκόνη και πάταγο του παλιού συστήματος, σε νέα εθνική ανοικοδόμηση και αναγέννηση., με πλήρη γνώση κοινωνικής και οικονομικής τοπικής και εθνικής καθοδήγησης;
Να μετατρέψουν την «αλάνθαστη» υπεροπτική ακαμψία των Βαρώνων και των Λουδοβίκων των μνημονιακών κομμάτων στη μεγαλύτερη αιτία της συντριβής και της κονιορτοποίησής τους , δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εθνικού επαναξεκινήματος από μηδενικές βάσεις;
Αν χάσει κάποιος οριακά θα του φταίνε οι άλλοι , αν συντριβεί όμως δεν θα αναγκαστεί να κάνει τις αυτοκριτικές του και θα κάνει 100% αλλαγές στις λίστες , τα χρίσματα και τα βύσματα του;
Προπαντός να αναπροσαρμόσει οπτικές και κυρίως αυτοοπτικές; Πονάει αλλά είναι αλήθεια.
Και πάνω στις αλήθειες μόνο οικοδομείται το αύριο.
Από την άλλη όμως:
Με ποιό κοινωνικό, εθνικό και οικονομικό δικαίωμα όμως κυρίες και κύριοι των άκρων θέλετε να συντρίψετε τον ενδιάμεσο χώρο χωρίς να έχετε μεριμνήσει για την κοινωνική οικονομική και εθνική συνέχεια και την κοινωνική συνοχή του μέλλοντος της χώρας ;
Κι αν ο χώρος αυτός (ο πρώην μεσαίος) σήμερα για τον οποιονδήποτε, μνημονικό ή μη , λόγο
δεν φροντίζει για την κοινωνική και την πολιτική του αναγέννηση , σημαίνει αυτό ότι δεν θα πρέπει να καλυφθεί, δεόντως, το κοινωνικό και το πολιτικό αυτό κενό;
Πέρα από τις επιβαλλόμενες αλλαγές στα κόμματα χρειάζεται και αλλαγές στη λειτουργία των θεσμών. Θέλει μεγάλη κουβέντα για αυτό.
Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;
Κανείς δεν ξέρει αν οι επιβαλλόμενες 100% πολιτικές απαλλαγές από «επιτρόπους» , λίστες χρίσματα και διορισμένα ή αποσπασμένα βύσματα άμεσα θα προχωρήσουν.
Και σε ποιο επίπεδο θα προχωρήσουν.
Το βέβαιο είναι ότι η μνημονιακότητα παραμένει , μέσα σε περιβάλλον των πρώην διαχειριστών των συστημάτων που μας έφεραν εδώ.
Κανείς δεν ξέρει τι προτίθενται να κάνουν συνολικά και μεμονωμένα όλοι.
Κανείς δεν ξέρει αν το σύστημα θα μπορέσει να βρεί πολιτική διέξοδο με μετατροπή της δημοκρατίας μας σε ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ (ΒΟΥΔΑΣ) ή με ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ μείζονος αντιμνημονιακής σταθερότητας 50ετίας (10ρι-ΚΟΥΔΑΣ ) , που φέρεται και ως διεθνής επιθυμία, αμήν.
Κανείς δεν ξέρει όμως ούτε αν τα 2 πολιτικά άκρα σκέφτονται να αναλάβουν τις κοινωνικές και εθνικές ευθύνες που τους αναλογούν.
Οι απόψεις , οι αγωνίες , οι προβληματισμοί και οι ελπίδες του λαού μας πρέπει ανοιχτά να εκφράζονται, στα πλαίσια της γονιμότητας του κοινωνικού διαλόγου, γιατί μόνο έτσι υπάρχει συμβολή στην κοινή αγωνία για εξεύρεση των καλύτερων εθνικών και κοινωνικών λύσεων…
Ο γόνιμος προβληματισμός
