Οι φλωρινιώτικες φωτιές είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που έχει τις ρίζες του σε παγανιστικές, πυρολατρικές τελετές, προχριστιανικής εποχής.
Η φωτιά ταυτίζεται με τον ήλιο και το φως, τη γονιμότητα και την αναγέννηση και λατρεύτηκε από πολλούς αρχαίους λαούς μεταξύ των οποίων και οι αρχαίοι Ελληνες, αλλά κυρίως τιμήθηκε από τους άριους λαούς και τους Πέρσες. Επιπλέον καθώς συμπίπτουν με το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκέμβρη) κατά το οποίο ζούμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, θεωρούνται προάγγελοι του φωτός και του ήλιου, της καλοκαιρίας ? καρποφορίας.Το έθιμο, παρά την παγανίστικη του προέλευση, ήταν τόσο ισχυρό που όπως τα περισσότερα έθιμα σταδιακά εκχριστιανίστηκε: ταυτίστηκε με τη φωτιά που άναψαν οι βοσκοί στη φάτνη του Χριστού και με τη αναγγελία της γέννησής Του, ως συμβολισμό του Φωτός και της σωτηρίας
Κάποτε η φωτιά άναβε στις 3 το πρωί (πρώτη εκκλησιαστική ώρα) και οι παλιοί Φλωρινιώτες θυμούνται ότι την τροφοδοτούσαν κυρίως με κέδρα και άλλα αγκαθωτά δέντρα τα οποία έκαναν θόρυβο και δημιουργούσαν πολύ καπνό με απώτερο σκοπό να τρομάξουν τα κακά πνεύματα και να φύγουν μακριά. Τότε κάθονταν τριγύρω της, έψηναν κάστανα, έβραζαν τσίπουρο με ζάχαρη για να ζεσταθούν και προσπαθούσαν να την κρατήσουν αναμμένη ως το ξημέρωμα.
Εάν παραμείνετε στη Φλώρινα και την Πρωτοχρονιά, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και ένα άλλο πολύ παλαιό έθιμο, τα Μπαμπάρια που γίνονται στο χωριό Παπαγιάννης,στους Λοφους και τα τελευταία χρόνια στη Σιταριά. Πρόκειται για ένα έθιμο το οποίο γιορτάζει το ξύπνημα της γης και της καρποφορίας. Κεντρικός ήρωας της εκδήλωσης είναι η νύφη, η οποία αποτελεί και σύμβολο της γονιμότητας, την οποία τα κακά πνεύματα θέλουν να απαγάγουν.
