Είναι όμως ερωτήματα στα οποία δείχνει να συγκλίνει η επιστημονική κοινότητα, και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ ισχυροποιούνται αυτά που θα καταγράψω.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν αισθάνομαι και ιδιαίτερα ευτυχής που πρόκειται να υποστηρίξω την άποψη ότι δεν υπάρχει «ψυχή», άσχετα αν αυτό επιστημονικά [1] ευσταθεί, και στα 51 χρόνια, μου έμαθα να είμαι με το μέρος της επιστήμης.
Για αυτό ΕΣΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ μην με βάλεις στην διαδικασία της «αποτέφρωσης» πριν διαβάσεις όλο το άρθρο!
-Παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός τους τοποθέτησε στο κέντρο της Δημιουργίας, λόγω της σπουδαιότητας των ανθρώπων για το Θεό.
Αργότερα μάθαμε ότι η Γη ΔΕΝ είναι στο κέντρο του Σύμπαντος [2], ούτε καν έχει κέντρο ο τρισδιάστατος χώρος στο Σύμπαν.
-Κάποτε, κάποια φυλή ανθρώπων πίστεψε πως το ουράνιο τόξο ήταν θεόσταλτο σημάδι γαλήνευσης της φύσης, που σήμαινε «τέρμα η βροχή και η καταιγίδα».
Αργότερα μάθαμε ότι το ουράνιο τόξο είναι απλώς το είδωλο του ήλιου, αποτέλεσμα της διάθλασης του ηλιακού φωτός καθώς αυτό περνάει μέσα από μια ατμόσφαιρα γεμάτη αιωρούμενα σταγονίδια, κι ότι καμιά σχέση δεν έχει με θεϊκές υποσχέσεις και χαρμόσυνα μαντάτα.
-Κάποτε πιστεύαμε ότι η γη είναι επίπεδη και σταθερή [3].
Αργότερα αποδείχθηκε ότι είναι στρόγγυλη και γυρίζει.
-Μερικές έννοιες φαίνονται και είναι αυταπόδεικτες π.χ κάθε κύκλος έχει ένα κέντρο, κάθε κράτος μια πρωτεύουσα, και κάθε άνθρωπος μια ψυχή.
Το περί ΨΥΧΗΣ αποτέλεσε το κεντρικό δόγμα όχι μόνο της Χριστιανικής θρησκείας, αλλά και πολλών άλλων θρησκειών: της Μουσουλμανικής, του Σιντοϊσμού, της Αρχαίας Αιγυπτιακής, του Ινδουισμού, Βουδισμού, Ταοϊσμού.
Ακόμα και οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μετά το θάνατο οι ψυχές κατεβαίνουν στο βασίλειο του Άδη.
-Τα ερωτήματα που βάζω δεν το κάνω για να παραστήσω τον έξυπνο, αλλά για να δείξω ότι δεν είναι και τόσο απλό πράγμα το να υποθέσουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει μια ψυχή.
Κοιτάξτε παρακάτω τα ερωτήματα, και προσπαθήστε να τα απαντήσετε με τρόπο που να ικανοποιεί πρώτα και κύρια εσάς τους ίδιους:
-Ποια ακριβώς στιγμή «εκχωρείται» η ψυχή σ’ ένα ανθρώπινο σώμα;
Μήπως τη στιγμή που ένα σπερματοζωάριο εισβάλλει σ’ ένα ωάριο;
Μα ποια είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή;
Αν δούμε την «εισβολή» του σπερματοζωαρίου (επιστημονικά) σε αργή κίνηση, θα διαπιστώσουμε ότι παίρνει κάποιο χρόνο, κατά τον οποίο το σπερματοζωάριο έχει μισο-εισβάλει, είναι το μισό μέσα και το μισό έξω. Δηλαδή τί γίνεται, περιμένει μια ψυχή να δει πότε κάποιο από τα χιλιάδες σπερματοζωάρια που «πολιορκούν» το ωάριο θα αφεθεί να διαπεράσει την κυτταρική μεμβράνη, και να εκχωρηθεί στο γονιμοποιημένο ωάριο;
Ακόμα χειρότερα, αν αποβληθεί το γονιμοποιημένο ωάριο λίγο αργότερα (όπως συμβαίνει αρκετά συχνά, χωρίς να το καταλάβει η γυναίκα), τί γίνεται με την ψυχή;
Πόσες τέτοιες «ψυχές εξ αποβολής ωαρίου» υπάρχουν και τί κάνουν… που είναι;
Αν υποθέσουμε ότι το γονιμοποιημένο ωάριο έχει πολλαπλασιαστεί, και έχει γίνει ήδη ένας μικρός αριθμός κυττάρων, και ας υποθέσουμε ότι απέκτησε ψυχή σε κάποια μυστηριώδη χρονική στιγμή. Τί γίνεται αν το μικροσκοπικό αυτό έμβρυο υποστεί σχάση [4], οπότε θα οδηγηθούμε σε δίδυμα; Σχάται και η ψυχή εκείνη τη στιγμή;
Εντάξει ας το δούμε και αλλιώς… δεν εκχωρείται η ψυχή κατά τη γονιμοποίηση του ωαρίου, τότε πότε εκχωρείται;
Μετά από μια μέρα;
Μια βδομάδα;
Ένα μήνα;
Κατά τη γέννηση;
Αν κατά τη γέννηση, τότε ποια ακριβώς στιγμή; Η γέννηση διαρκεί αρκετά λεπτά της ώρας.
Τί περιλαμβάνει δηλαδή μια νέα ψυχή, κάποια ελαττώματα και κάποια προτερήματα;
Αν ναι, τότε γιατί είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας, αφού κάποια απ’ αυτά προϋπάρχουν της εκχώρησης της ψυχής στο σώμα μας;
Αν όχι… αν η ψυχή δεν περιλαμβάνει τίποτα, τότε τί σημαίνει «δημιουργία οντότητας που δεν περιλαμβάνει τίποτα».
-Όταν «φεύγει» η ψυχή ενός σώματος που μόλις πέθανε, προς τα πού κατευθύνεται;
Προς τα «πάνω», προς τον ουρανό; έτσι δεν πιστεύει ο πιο πολύς κόσμος; Ναι, αλλά το δικό-μας πάνω είναι το κάτω της Αυστραλίας. Φανταστείτε τώρα τη Γη σαν σφαίρα που είναι, και τις εκατοντάδες των ανθρώπων που πεθαίνουν ανά πάσα στιγμή σε κάθε γεωγραφικό τόπο, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Εφόσον οι ψυχές-τους φεύγουν προς τα «πάνω», προς το δικό-τους «πάνω» δηλαδή, η Γη θα πρέπει να εκπέμπει ψυχές ακτινωτά, προς όλες τις διευθύνσεις.
-Δεν θα σας κουράσω άλλο, διότι η εισαγωγή της έννοιας της «ψυχής» γεννά στο νου αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα, απ’ τα οποία τα παραπάνω είναι μόνο ένα μικρό μέρος.
Μήπως τα ερωτήματα αυτά σας φαίνονται ανάξια λόγου;
Μπορείτε δηλαδή να τ’ απαντήσετε όλα και να μείνετε ικανοποιημένοι με τις απαντήσεις σας;
Αν ναι, τότε σας αξίζουν συγχαρητήρια,
Σπύρος Α. Ηλιάδης
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
τ. Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
[1] Η επίσημη θέση της ιατρικής είναι: «Η νευροβιολογία μάς λέει ότι η ψυχή δεν υπάρχει, ότι ο νους του ανθρώπου είναι ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Η ζωή είναι μεταβολισμός. Κι όταν πεθάνουμε, τότε, απλά, παύουμε να υπάρχουμε».
[2] Το σύμπαν δεν έχει κάποια “άκρη”, δεν τελειώνει κάπου, άρα δεν έχει ΚΕΝΤΟ.
[3] Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι είχαν την πεποίθηση ότι η Γη είναι επίπεδη.
Για περίπου 1500 χρόνια, όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει την ακινησία του πλανήτη μας, εθεωρείτο αιρετικός κι αντιμετώπιζε το ανάθεμα της Εκκλησίας.
Σοφοί παρατηρητές ανέτρεψαν την άποψη αυτή. Πρώτος ο Θαλής ο Μιλήσιος κι έπειτα ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας και ο Παρμενίδης υποστήριξαν ότι η Γη είναι στρογγυλή. Περίπου δυο αιώνες αργότερα, ο Αριστοτέλης επιβεβαίωσε και πειραματικά τις φιλοσοφικές θέσεις των προγενέστερων, όπως άλλωστε αργότερα και ο Αρχιμήδης.
[4] Η σχάση αποτελεί μια περίπτωση μεταστοιχείωσης κατά την οποία παράγονται δύο πυρήνες με συγκρίσιμες μάζες.
