Εδώ Φλώρινα: Να πάτε να γεννήσετε σε άλλο νομό

Ντέπυ Αβραμίδου

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγόρι, ο πλέον ορκισμένος Φλωρινιώτης που ξέρω, που τον έλεγαν Διονύση. Ο Διονύσης ήταν ένας τυπάς με τα όλα του: μάγκας όσο πρέπει, δημοφιλής όσο λίγοι, με χιούμορ όσο δεν φαντάζεστε! Κάποια στιγμή, βρήκε τον δάσκαλό του στα όμορφα μάτια μιας φοιτήτριας, της Ελένης. Η κοπέλα αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες και ο Διονύσης, ευφυής γαρ, το αντιλήφθηκε έγκαιρα ώστε να την καπαρώσει! Όπερ και εγένετο και το ζευγάρι ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου πριν από μερικά χρόνια και όλα φάνταζαν αγγελικά πλασμένα.

Στις όμορφες ιστορίες συνήθως κάπου παραμονεύει ο κακός λύκος. Στην περίπτωση των παιδιών, ο λύκος είχε τη μορφή πολλών ατυχιών στο θέμα της απόκτησης απογόνων. Ένα πρόβλημα υγείας κόστισε στην Ελένη κάποιες αποβολές, ατελείωτες εξετάσεις και ανείπωτη ψυχική και σωματική ταλαιπωρία. Ο Διονύσης αποκαρδιώθηκε, κι ας μην ήθελε να το δείχνει. Η Ελένη, παλικάρι όσο λίγοι άντρες μπορούν να ισχυριστούν πως είναι, δεν το έβαλε ποτέ κάτω.

Κάποια στιγμή ο Διονύσης μας εκμυστηρεύτηκε πως η Ελένη ήταν και πάλι έγκυος, με μία φωνή σχεδόν ψιθυριστή, σα να μην ήθελε να το πιστέψει κι ο ίδιος, ρισκάροντας άλλη μία απογοήτευση. Αυτή η φορά όμως δεν ήταν σαν τις άλλες. Με πολλά ζόρια, φάρμακα, εξετάσεις και βέβαια προσευχές, αυτή η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Ομολογώ πως μου φάνηκε ατελείωτη, αν και έχω κυοφορήσει δύο παιδιά. Δε μπορώ ούτε να διανοηθώ πώς ένιωθε μια γυναίκα που ήταν διαρκώς υπό την απειλή μίας ακόμα αποβολής.

Κι έφτασε ο πολυαναμενόμενος 9ος μήνας... Το ζευγάρι επισκέφθηκε το νοσοκομείο της πόλης για να ρωτήσει τα διάφορα διαδικαστικά του τοκετού. Ήταν γνωστό πως κάποια τμήματα υπολειτουργούσαν, ελέω ελλείψεων προσωπικού και εξοπλισμού, αλλά οπωσδήποτε δεν περίμεναν αυτό που άκουσαν: «Η μαιευτική λειτουργεί 20 ημέρες μηνιαίως και τις λοιπές 10 πραγματοποιούνται μόνο προγραμματισμένες καισαρικές. Σε περιπτώσεις έκτακτων περιστατικών εντός αυτού του δεκαημέρου, θα πρέπει να πάτε σε άλλο νομό». Με δεδομένο ότι δεν είχαν τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, άπαντες επιστρατεύσαμε όλα τα δυνατά μέσα για να γίνει η γέννα την προγραμματισμένη ημερομηνία: ευχές, επικλήσεις στα θεία, ακόμη και μερικές κατάρες!

Οι μεταφυσικές μας ικανότητες τελικά αποδείχθηκαν τεράστιες, ο μπέμπης έλαβε το μήνυμα και ήρθε στον κόσμο τη σωστή μέρα! Και τώρα που καταλάγιασε η αγωνία και η χαρά, τίθεται το ερώτημα «τι θα γινόταν αν…». Αν ο τοκετός ξεκινούσε πρόωρα μέσα στο «λάθος» δεκαήμερο, αν το ζευγάρι δεν έφθανε έγκαιρα στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αν υπήρχαν επιπλοκές που θα έθεταν  σε κίνδυνο η ζωή του μωρού αλλά και της μαμάς (πράγμα διόλου περίεργο, δεδομένου του βεβαρημένου ιστορικού της), αν, αν, αν… Ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη;

Έχει καταντήσει γραφικό και ανιαρό να μιλάμε για κρίση. Ας μιλήσουμε λοιπόν για υπευθυνότητα και για την πρώτιστη αυτονόητη υποχρέωση του κράτους προς τους πολίτες του: την υγειονομική περίθαλψη. Δεν θα έπρεπε να γίνεται καν κουβέντα για το δικαίωμα μιας γυναίκας σε έναν ασφαλή τοκετό στο νοσοκομείο της πόλης που διαμένει –ειδικότερα όταν αναφερόμαστε σε πρωτεύουσα νομού. Όλο και λιγότερα ζευγάρια έχουν πλέον τη δυνατότητα να μεταβούν σε νοσοκομεία μεγάλων αστικών κέντρων, πόσο μάλλον να διαθέσουν υπέρογκα χρηματικά ποσά σε ιδιωτικές κλινικές Τον τελευταίο καιρό απαιτείται μόνο η υγιής στάση του πολίτη προς το κράτος, ενώ το τελευταίο συμπεριφέρεται κατά τρόπο νοσηρό, σχεδόν απειλητικό. Μοιάζει να έχει αναπτύξει ένα υπερτροφικό «εγώ»…με το Ε.Σ.Υ. όμως τι γίνεται;

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους αγαπημένους μου φίλους, με την ευχή να χαίρονται το αγοράκι τους και να μην ξαναπεράσουν ποτέ ανάλογες φουρτούνες!



*τα ονόματα του ζευγαριού έχουν αλλαχθεί, για ευνόητους λόγους


http://www.inewsgr.com/94/edo-florina-na-pate-na-gennisete-se-allo-nomo.htm