 |
| έρχονται ή φεύγουν; |
Το φευγιό από έναν τόπο σε χαλεπές εποχές και σε συνθήκες άνυδρες , όσο κι αν μπορεί να είναι ο πλέον ένυδρος , κι ο πλέον γόνιμος τόπος !
Τί το κοινό φταίει σε όλες τις περιπτώσεις;
Αφορμή για το παρόν αποτέλεσε η επίσημη ανακήρυξη της ελληνικής , ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στην Αυστραλία
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ - SPEAK GREEK IN MARCH
Το διαβάσαμε από το: ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ - SPEAK GREEK IN MARCH http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/03/speak-greek-in-march.html#ixzz3Uxj60QhO
Είναι γεγονός ότι όσο υπάρχουν εξαπλωμένοι σε αστικά κέντρα, σε ξενητιά, κι όπου γης άνθρωποι δικοί του , τόσο ένας τόπος μπορεί να είναι και τετραπέρατος και παντοδύναμος.
Εννοείται, αν τους έχει εμφυσήσει και καλλιεργήσει την ιδέα ότι όλοι μαζί αποτελούν μια ενιαία και συμπαγή ομάδα, μια ενιαία αγορά, μια ενιαία εκκλησία του Δήμου, μια αμφικτυωνία ελληνισμού και δεν είναι κανένας από αυτούς «σε όλο τον κόσμο Ελληνας και στην Ελλάδα ξένος»!
Τι όμως πραγματικά διώχνει τους συντοπίτες μας , πέρα από την έλλειψη ευκαιριών και την αναζήτηση καλύτερων; Υπάρχει απάντηση:
Είναι η γνωστή ελληνική «κλίκα της μετριότητας» που χρόνια λυμαίνεται την αξιοσύνη στον τόπο μας!
Κι ακόμα περισσότερο η ψευδαίσθηση της εις αεί επικράτησης της μετριότητας, που κλείνεται περιβαλλόμενη από την μικρότητα, την εμπάθεια και το κουτσομπολιό, αντί να αξιοποιούνται όλες οι δυνάμεις ενός τόπου, ούτε καν οι περισσότερες.
Kι εκεί έρχεται η κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας και ενισχύει ή επιτείνει την "κλικαδορία της μετριότητας " : χωρίζει καφενεία, παρέχει βύσματα και χρίσματα όπου οι τοπικές "κλίκες" υποδείξουν ή αντίστροφα, αναδεικνύοντας αυτή, από το κέντρο, βολικές μετριότητες για νέες κλίκες.
Ακόμα και οι Βύζαντες οι Μεγαρείς με τα σημερινά δεδομένα , δεν θα χτίζανε Βυζάντια, το πολύ να γινόταν Δήμαρχοι στα εκάστοτε Μέγαρα, άντε και Πρόεδροι στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα.
Κι ο κάθε παραγωγός, δημιουργός και πωλητής καλός πατέρας και δίκαιος παππούς του λαού μας μαθαίνει να είναι επαίτης και δούλος γύρω από τα "πέτσινα" χρωματιστά πολιτικά γραφεία, με πρόσχημα διάφορους μύθους και τον κυριότερο, θα του βολέψουν του λένε τα τέκνα και θα συνταξιοδοτήσουν τον ίδιο και γιαυτό δεν χρειάζεται να δουλέψει κανείς, έχει για όλους δανεικά και έτοιμα σαν χώρα και σαν τοπικοί διαχειριστές αυτών.
Μια παθητική κοινωνία που ή τη δέχεσαι όπως είναι ή αλλιώς δε χωράς σε αυτή, φεύγεις!
Μια παθητική κοινωνία που γαλουχήθηκε σε αέρα και δανεική κοινωνική πρόοδο, διότι αποτελούσε λέει συντήρηση το να δουλεύεις και να παράγεις. Α και τι άλλο λέει: καπιταλισμό!
Και να σου και τα δανεικά (σαν χώρα) και να σου "δανεικός σοσιαλισμός" από τους τοπικούς διαχειριστές.
Επόμενο ήταν να μην υπάρχει ανάπτυξη, όχι αστοί αλλά ούτε καν μικροαστοί, μόνο μικροτριγυρίζοντες σε πολιτικά γραφεία, όλων των αποχρώσεων του γκρί και του τίποτα.
Και πολλών αποχρώσεων του μείον και του διά , χωρίς ένα συν ή επί.
Αυτή η παθητική κοινωνία (έρμαιο των "κλικών των μετριοτήτων" ) και δημιουργεί μνημόνια και δέχεται την εφαρμογή τους.
Αντί να αναζητούνται οι αξίες και να υπάρχει συναγωνισμός χιλιάδων ανθρώπων, να τραβούν το τοπικό άρμα της ανάπτυξης κλείνονται λίγοι σε μικροπεριβάλλοντα και εμποδίζουν τους πολλούς να αναπτυχθούν, με αποτέλεσμα την φυγή πολλών, παίρνοντας των οματιών τους, των βιών τους και της ίδιας της ψυχής τους.
Κι η πίκρα, η απογοήτευση και η αγανάκτηση, συνηγορούντων( ή και μη ) όλων των λοιπών λόγων, οδηγούν στο να κουνιούνται μαντήλια, του φευγιού και του ξενητεμού.
Η΄ να αποκλείονται της επιστροφής άξιοι συμπολίτες μας, ακριβώς γιατί είναι άξιοι!
Η΄ σε εποχές εξαιρετικής οικονομικής στενότητας να μην προωθείται η παραγωγή, η δημιουργία και η πώληση, επειδή επιμένει να άρχει ο διαχειρισμός ετοίμων και δανεικών , ανύπαρκτων, τώρα πια.
Οδηγείται ο τόπος στον μαρασμό και την υπανάπτυξη, αρκεί να άρχει η μετριότητα, μετά της μικροκλικαδορίας της , παντελώς αγνοώντας ότι ανθρώπων άρχει, ότι κατά νόμον άρχει, ότι ουκ αεί άρχει, κατά τον Αγάθωνα!
Υπάρχει όμως ελπίδα;
Ναι, υπάρχει:
Μέσω της κρίσης η απομυθοποίηση του ίδιου του συστήματος κυριαρχίας των "κλικών των μετριοτήτων" , ως ανάγκη επιβίωσης, τώρα πια, του ίδιου του τόπου.
Το σύστημα που οδήγησε εδώ αδειάζεται από την ίδια την κοινωνία που το δέχτηκε και το στήριξε , από την ίδια την κοινωνική της ανάγκη επιβίωσης , σαν « ένα πουκάμισο αδειανό και μιαν Ελένη» σαν της καμένης πια Τροίας , του στέρφου διαχειρισμού …
Νέα δεδομένα δημιουργούνται, μαζί και οι συνθήκες και οι δυνατότητες επαναδραστηριοποίησης όλων των συμπατριωτών, όπου γης, αφού απομυθοποιηθούν όλοι οι μύθοι της ακάματης βολικότητας, της ελάσσονας προσπάθειας και της μετριότητας.
Να αναδειχθεί, σαν υπέρμαχος στρατηγός η γνώση (τεχνογνωσία, επιχειρηματικότητα) και μαζί με το ψυχρό management της λογικής και την συναισθηματική νοημοσύνη του marketing.
Δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες αλλά δεν είναι και μακριά.
Το παρόν γράφεται σε ανύποπτο χρόνο, για να ξέρουν τα σύνολα που θα κατευθυνθεί αύριο η νικηφόρα μάχη της κοινωνίας….
Ο γόνιμος προβληματισμός
