Ναι, υπάρχει ευτυχία, που να κόβεται στα τρία!

Όλες αυτές τις μέρες ακούω να μιλάνε για bullying.
Όλα αυτά τα χρόνια ακούω να μιλάνε για bullying.

Χίλια χρόνια εκπαιδευτικός, ζω μέσα στα Σχολεία και κάθε χρόνο τέτοια μέρα γονείς και καθηγητές και τελευταία και νομικοί συγκεντρώνονται και μιλάνε και αναλύουν και ψάχνουν ξανά και ξανά τι φταίει και προσπαθούν να μάθουν στα παιδιά πώς να τα βρίσκουν μεταξύ τους…

 Κάθε στιγμή διαπιστώνω με χαρά ότι εμείς της γενιάς μου τελικά… από τύχη ζούμε και είμαστε (λέμε τώρα!) ψυχικά υγιείς! Ίσως γιατί πολλοί από μας που υποστήκαμε το bullying για άπειρα σωματικά, ψυχικά και οικογενειακά μας χαρακτηριστικά και μαζεύαμε τις σχολικές μας τσάντες από τα σκουπίδια και μας κλείδωναν στις τουαλέτες και μας φωνάζουν ακόμα με τα εφηβικά μας παρατσούκλια-ταμπέλες και παίζαμε μπουγέλο κάθε λήξη του σχολικού έτους… δεν τολμούσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι και να παραπονεθούμε για τα… μεταξύ μας, γιατί οι γονείς μας ζούσαν τα χρυσά χρόνια της «αλλαγής» και ήταν πολύ απασχολημένοι με τις δουλειές τους και τα κέρδη τους, αλλά κι εμείς δε θέλαμε να μας πολυανακατεύονται!

Ίσως γιατί θεωρούσαμε φυσιολογικό να δεχόμαστε το bullying, γιατί το κάναμε κι εμείς στους εαυτούς μας και αυτό είναι ένα bullying, που δεν είναι γνωστό σαν όρος… το αυτοbullying, που μια χαρά ταίριαζε με τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση και τις ενοχές και τους δισταγμούς με τους οποίους μας έντυσε το γνωστό «Τι θα πει ο κόσμος»… Ίσως γιατί οι μαμάδες, οι μπαμπάδες και οι γιαγιάδες μας μάς συμβούλευαν πώς να αντιμετωπίσουμε τον κακό συμμαθητή μας με μια δυο παροιμίες τύπου… «Αν ήταν η ζήλια ψώρα, θα κόλλαγε όλη η χώρα»…

Ίσως γιατί οι μόνες προειδοποιήσεις που είχαμε από το σπίτι μας ήταν «Πρόσεξε να μην πας σε κανένα μπαρ και σου ρίξουν τίποτα στο ποτό!» και αυτό το μπαρ ακόμα το ψάχνουμε… Και ίσως ακόμα, γιατί οι μεγαλύτεροι νταήδες της γενιάς μας τώρα έχουν προφίλ στο Facebook με το όνομα… litsa s’ agapo! …τι διαφορετικό, λοιπόν, είχαμε εμείς, οι σημερινοί σαραντάρηδες; (Για κάποιες συμμαθήτριές μου που αυτή τη στιγμή με βρίζουν, μιλάω για μένα κι όχι για σας τα παιδιά θαύματα που κερδίζατε 10 χρονιές!) Ήμασταν αισθηματίες. Ξέραμε να συγχωρούμε ακόμα και αυτούς που μας έβριζαν, αν μας έδιναν δυο-τρια χαρτάκια Υπερατού, κανένα αυτοκολλητάκι για το άλμπουμ μας και καμία χαρτοπετσέτα για τη συλλογή μας… Βλέπαμε με τα μάτια της καρδιάς και δεν ήμασταν καθόλου πονηρεμένοι. Πνιγόμασταν μέσα στην παιδική μας αθωότητα. Δύο λεξούλες είναι για μένα το bullying:

Συναίσθημα και φόβος. Με αυτές τις δύο λέξεις αποκωδικοποιεί τις παιδικές συγκρούσεις μία νέα πρακτική που εφαρμόζεται στα Σχολεία της Ευρώπης και της Αμερικής- δειλά-δειλά και της Ελλάδας και επιχειρεί να «αγκαλιάσει»… τους κακούς της υπόθεσης και λέγεται «Σχολική Διαμεσολάβηση».
Έτσι, μια ωραία Τρίτη πρωί στη Φλώρινα αποφασίσαμε να πρωτοπορήσουμε. Είκοσι μία φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή κ. Γιώργο Ιορδανίδη, χτίσαμε το Project «Σχολική Διαμεσολάβηση». Η ομάδα των φοιτητριών, σε συνεργασία με… εμένα την υπογράφουσα (τι χαζή έκφραση!), έχουμε ήδη ξεκινήσει δράσεις και διδασκαλίες για την προετοιμασία των μικρών διαμεσολαβητών σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Τέτοιου είδους πανεπιστημιακό πρόγραμμα (wow!) εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και οι πιλοτικές διδασκαλίες, οι οποίες εντάσσονται στον κύκλο της Διευρυμένης Πρακτικής Άσκησης των δασκάλων, φέρνουν την Φλώρινα ένα βήμα μπροστά στον κόσμο της Διαμεσολάβησης, ενός θεσμού που προωθείται σθεναρά το τελευταίο διάστημα ως εναλλακτικός τρόπος επίλυσης διαφορών και συγκρούσεων!

Τι είναι όμως η Σχολική Διαμεσολάβηση; Είναι αυτό το «ΝΑΙ, υπάρχει ευτυχία, που να κόβεται στα τρία», που έλεγε και η αγαπημένη Λίτσα Διαμάντη. Και εδώ το τρίτο πρόσωπο ανάμεσα σε δυο πιτσιρίκια που μαλώνουν δεν είμαι ούτε εγώ, η δασκάλα τους, ούτε εσείς οι γονείς τους, αλλά οι συνομήλικοι διαμεσολαβητές τους, που επιδέξια έχουν εκπαιδευτεί από (παρα)μορφωμένους εκπαιδευτικούς να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τα δικά τους και των άλλων, έχουν εκπαιδευτεί να είναι καλοί ακροατές, έχουν εκπαιδευτεί να είναι κοινωνικά επιδέξιοι, έχουν εκπαιδευτεί να καταγράφουν την ουσία των πραγματικών περιστατικών και να «αγκαλιάζουν» λίίίίγο παραπάνω με ενσυναίσθηση τους κακούς της υπόθεσης.

Κι αυτά όλα σε μικρά βηματάκια και χρησιμοποιώντας τεχνικές και μυστικά διαμεσολάβησης, όπως η επαναπλαισίωση, η αντανάκλαση συναισθήματος και άλλα τέτοια κόλπα… Μαθαίνοντας βήμα-βήμα αυτή τη συναρπαστική διαρθρωμένη διαδικασία χωρίς κόπο, αλλά με τρόπο! Και δε φαντάζεστε πόσο μεγάλη αλλαγή φέρνει στο κλίμα του σχολείου μια τέτοια ομάδα μικρών διαμεσολαβητών! Δε φαντάζεστε πόσο πετυχημένοι διαμεσολαβητές γίνονται όλοι οι νταήδες του σχολείου, όταν δουν ότι τους αποδεχόμαστε και τους αγαπάμε…

Δε φαντάζεστε πόσο ευτυχισμένες βλέπεις τις παιδικές φατσούλες όταν λυθεί η παρεξήγηση, χωρίς κανένας μεγάλος να ανακατωθεί. Όταν δουν στην πράξη την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την εχεμύθεια, που κάνει τον φόβο να διαλύεται, χωρίς… κανείς να πάθει τίποτα! Μια τέτοια εκπαίδευση χρειαζόμαστε πιο πολύ όλοι εμείς οι «μεγάλοι». Τα παιδιά βρίσκουν μόνα τους το τέλος του παραμυθιού. Δεν καταλαβαίνουν από ημερίδες και διαλέξεις. Χρειάζεται μόνο να τους δώσουμε την ευκαιρία.



6η Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (bullying)


Ελεονώρα Δ. Μπέσσα δασκάλα, δικηγόρος, διαμεσολαβήτρια