Ο όρος πολιτική ήταν υπαρκτός για αυτούς όταν πρώτο μπήκαν, περνούσαν πολύτιμο χρόνο με τους πολίτες είχαν αγάπη και υπομονή, ακόμα περισσότερο όρεξη για δουλεία και ούτε λόγος για ιδιοτέλεια.
-Σήμερα είναι αμίλητοι, απόμακροι και απλά απολαμβάνουν τα υπερβολικά οφέλη που τους έδωσε η πάλε ποτέ κυριαρχία τους στην πολιτική σκηνή, έχουν πάντα γεμάτο το τραπέζι αλλά άδειες τις καρδιές τους.
Οι φιλίες τους περνάνε κρίση αφού οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ήταν συμφεροντολόγοι και κοιτάζανε το "τομάρι" τους κι όχι να βοηθούν τον πολίτη, στις δυνατότητες που τους έδινε το πολιτικό τους αξίωμα.
Πριν μπουν στην πολιτική ξυπνούσαν με το πρώτο φως του ηλίου για να χαρούν το φως της μέρας, να κάνουν βόλτα μια Κυριακή πρωί, ήταν κοινωνικοί και έκαναν φιλίες εύκολα.
Σήμερα συνειδητοποιούνε την πεζή τους καθημερινότητα, μια καθημερινότητα που έγινε ρουτίνα σε βαθμό που να τους «σκοτώνει» λίγο λίγο με την μέθοδο της σταγόνας, πέρασαν στην παρακμή, απομεινάρια της πολιτικής, κανείς πλέον δεν τους θέλει, κανείς πλέον δεν τους μιλά, κανείς πλέον δεν τους χαιρετά, όλοι τους γυρνάν την πλάτη…το μόνο που τους έμεινε μια «θαυμαστή» περιουσία που όμως είναι άχρηστη διότι δεν μπορούν να την ξοδέψουν, φοβούμενοι μην «καρφωθούν»!!!
Μπήκαν στην πολιτική με ένα βρακί μπαλωμένο και σήμερα φοράν μεταξένια σε δωδεκάδες στοιβαγμένα.
Τώρα πια που είναι εκτός πολιτικής, δίνουν δουλεία στους δημοσιογράφους να γράφουν ατελείωτα κείμενα για την κατάντια τους, δίνουν την ευκαιρία στους δημοσιογράφους να τους αποδομούν κοινωνικά και ψυχικά, όχι για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, αλλά να μάθουν οι πολίτες πόσο βαθιά στην κόλαση μπορεί να φτάσουν όταν τους δίνετε η ευκαιρία να απλώνουν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος.
Εκδότης ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
τ. Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
