Έρχονται στιγμές που ταυτίζεσαι με την μοναξιά, γίνεσαι ένα, η μοναξιά μπαίνει βαθιά στο πετσί σου και σε κρατά όμηρο, σε δεσμεύει δεν σε αφήνει να δεις πέρα από το παράθυρο του σπιτιού σου.
Νομίζεις πως τίποτα δεν άλλαξε, η ίδια γειτονία, το ίδιο παλιό πικ απ
με την βελόνα να αγγίζει το βινύλιο παίζοντας πονεμένα, βλέπεις πάντα την ίδια αυλή χωρίς χρώμα…οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο χυτό παγκάκι πάντα μόνο!
Βλέπεις να χάνεται η αγάπη σε ένα παλιό αλγόριθμο, να αυτοκτονεί το πάθος, να γίνονται σπάνιες οι λέξεις και ακριβό το χάδι!
Έξω η ζωή είναι διαφορετική, πολύγνωροι άνθρωποι, χρώματα, λουλούδια καταπράσινα λιβάδια, αέρας δροσερός ανεμίζει στις κορφές των δέντρων και αυτά λυγάν από ικανοποίηση.
Οι άνθρωποι είναι κοινωνικοί γελάν τραγουδάν παίζουν και αστειεύονται σαν μικρά παιδιά, οι νέοι τρέχουν στο κατηφόρι της γειτονιάς με φωνές πολύχρωμες ζωηρές, οι μεγάλοι διασκεδάζουν, μιλάν ανταλλάσουν απόψεις, άλλοι συμφωνούν άλλοι διαφωνούν, όλα είναι υπέροχα, όλα είναι όμορφα εκεί που δεν υπάρχει μοναξιά!
Το φως παραμερίζει το σκοτάδι, ο ήλιος διώχνει τις σκιές, τα βράδια το ολόγιομο φεγγάρι λούζει με ασήμι τα νερά της θάλασσας, αντιλαμβάνεσαι ότι σε αυτόν τον κόσμο η αγάπη δίνει αξία στην ζωή μας, σε κάποια γωνιά κρύβεται μια καρδία, μια καρδιά που μας αγαπά, μας νοιάζεται!
Κάποιες φορές ίσως δεν φταίει η ζωή αλλά εμείς οι ίδιοι που σφαλίσαμε την πόρτα, δεν της επιτρέψαμε να μπει και ας ακούγαμε το χτύπημα στην πόρτα μας «τακ – τακ» ίσως φοβόμασταν, ίσως δεν θέλαμε να ακούσουμε, ίσως… πολλά ίσως μα το αποτέλεσμα είναι ένα, αφήσαμε την ζωή έξω από την πόρτα και κλειστήκαμε στην μούχλα το σκοτάδι και την καταχνιά, σκοτώσαμε εμείς οι ίδιοι την ζωή μας, αυτοπυροβοληθήκαμε δεν δείξαμε έλεος κανένα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας.
Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε με φίλους, με ανθρώπους που μας νοιάζονται και μας αγαπάνε…ανθρώπους που λάμπει το πρόσωπο τους όταν μας βλέπουν…ξέρεις, όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι και όμως εμείς κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε…αφήσαμε τον Ποσειδώνα να βουλιάξει τα όνειρα μας στην τρικυμία του μυαλού μας.
Όλα αυτά μέχρι χθες, ώσπου μια γυναίκα μπήκε στην ζωή μας, άλλαξαν όλα, ξαφνικά άρχισαν να φυτρώνουν λουλούδια στους κήπους του κόσμου, στις πλατείες στα πάρκα να ακούγονται φιλικές χαρούμενες φωνές, οι χτύποι της καρδιάς μας άρχισαν να χτυπάν ρυθμικά, δυνατά έντονα, θαρρείς κάποιες φορές πάει να σπάσει!
Ξυπνάς το πρωί και λες «Καλημέρα ζωή» είσαι έτοιμος να κατακτήσεις όλο τον κόσμο, είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα προκειμένου να ευχαριστήσεις αυτήν την μοιραία γυναίκα που μπήκε στην ζωή σου, αυτή που σου άλλαξε τον τρόπο που ζούσες μέχρι χθες, η γυναίκα που σε αντάμωσε και σου έδωσε λόγο να ζεις να υπάρχεις, αυτή η πολύτιμη, η μονάκριβη η πολυαγαπημένη που σου άνοιξε τα φτερά και από λαβωμένο σπουργίτι σε έκανε περήφανο αετό, αυτήν να την προσέχεις να την λατρεύεις, σε αυτήν χρωστάς τα πάντα.
Μην ξεχνάς ποτέ… να της λες σ’ αγαπώ, σ’ λατρεύω, είσαι το άλλο μου μισό, είμαι έτοιμος να κάνω θυσίες γιατί σε νοιάζομαι ενδιαφέρομαι για σένα, θέλω να είμαι συνεχώς κοντά σου χωρίς ανταλλάγματα!
Σ' θέλω...έτσι χωρίς όρους... χωρίς σύνορα ... χωρίς τα πρέπει και τα γιατί!
Σ' θέλω, δίνεις ζωή στην ζωή μου !
Όλα αυτά Γιατί…;
Διότι αυτή η γυναίκα είναι η πηγή που σου δίνει νερό, είναι ο αέρας που αναπνέεις το οξυγόνο σου, χωρίς αυτήν δεν θα είσαι τίποτα, θα ξαναρθεί η μοναξιά και θα μπει βαθιά στο πετσί σου!
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος.
Εκδότης ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
τ. Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
