Γράφει ο Μπάμπης Θ. Τριανταφυλλίδης
Ο κ. Λιάνης δεν μίλησε μόνο για το πρόγραμμα των φετινών εκδηλώσεων των Πρεσπών αλλά και για την επικρατούσα κατάσταση στη χώρα, το Ελληνικό κοινοβούλιο, για το πολιτικό αλλά και το δημοσιογραφικό προσωπικό της Φλώρινας.
Για την Ελλάδα είπε ότι πεθαίνει καθημερινά μουγγή. Πως το Κοινοβούλιο δεν ήταν ποτέ φτωχότερο.
Βρήκε λόγια να δικαιολογήσει το πολιτικό προσωπικό της Φλώρινας, «να ελαφρώσει το βάρος από πάνω τους», γιατί έχουν «διάθεση» αλλά δεν υπάρχουν τα περιθώρια να κάνουν κάτι. Και ζήτησε φυσικά την επιείκεια όλων μας.
Εκεί όμως που ήταν άδικος και προσβλητικός ήταν με τους δημοσιογράφους της Φλώρινας, τους οποίους παρομοίασε με τους «λαχειοπώλες της Ομόνοιας» που διαφημίζουν το μηδέν. Εκεί βρίσκονται στο «μηδέν». Ζήτησε δε να είναι πιο αυστηροί και πιο «απαιτητικοί».
Επί της ουσίας δεν θα έλεγα ότι έχει άδικο. Η κριτική μας για την τοπική εξουσία σίγουρα δεν είναι αυτή που πρέπει. Υπάρχει ανοχή, πολλές φορές προκλητική, δίνοντας την εντύπωση ότι υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας τους. Ελάχιστα είναι τα κριτικά δημοσιεύματα.
Όμως δεν έκατσε να αναλύσει από πού προέρχεται αυτή η υποχωρητικότητα έναντι της τοπικής εξουσίας, που έχει να κάνει με τους βουλευτές, την αυτοδιοίκηση όλων των βαθμίδων αλλά και των άλλων τοπικών αξιωματούχων. Αν είναι δικαιολογημένη ή όχι. Γιατί οι δημοσιογράφοι δεν είναι ήρωες, δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν για να ζήσουν. Σε μια περιοχή όπως η δική μας όπου η διαφήμιση είναι ελαχιστότατη, με την παρούσα οικονομική κατάσταση είναι αδύνατον ένα μέσον ενημέρωσης να σταθεί ως επιχείρηση, να βγάλεις μεροκάματο, να ζήσεις την οικογένεια σου, να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου. Επομένως πρέπει να στηριχτείς στην καλή διάθεση της τοπικής εξουσίας, να μην την κοντράρεις σε βαθμό που θα σε βάλλει στη «μαύρη λίστα» της διακοπής των διακηρύξεων, των διαφημίσεων και γενικά της συνεργασίας μαζί τους. Είσαι υποχρεωμένος να προσαρμόσεις την κριτική σου μέχρι το σημείο αυτό που δεν θα διαρραγούν οι σχέσεις σου μαζί τους.
Είναι σε όλους γνωστό πως η οικονομική εξάρτηση οδηγεί και στην πολιτική εξάρτηση, στον περιορισμό της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Το ζούμε καθημερινά και τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Άλλωστε ο κ. Λιάνης στους «λαχειοπώλες» της Φλώρινας στήριξε την προβολή του φετινού του προγράμματος των εκδηλώσεων «ΠΡΕΣΠΕΣ». Το ίδιο έκανε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να τους δώσει ένα ευρώ. Γι΄ αυτό λέω ότι η παρομοίωση των δημοσιογράφων της Φλώρινας με τους «λαχειοπώλες της Ομόνοιας» είναι και προσβλητική και άδικη.
ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«…Ποτέ δεν ήταν τόσο φτωχό το κοινοβούλιο. Και η Ελλάδα πεθαίνει κάθε μέρα αργά αργά. Μυριάδες φορές πεθαίνει η Ελλάδα κάθε μέρα και όμως η Ελλάδα ζει. Μουγγή. Για μένα αυτή η χώρα και αυτή η πατρίδα είναι ένα αιώνιο ΔΕΝ. Κάποτε πρέπει να γίνει ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ, τώρα και πάντα.
Τέλος, στους τοπικούς. Τι να σου κάνει ο φίλος μου ο Σέλτσας και ο φίλος μου ο Αντωνιάδης, τους είδα και τους δυο, όταν βλέπετε την Ελληνική βουλή σ’ αυτήν την κατάσταση. Έχουν διάθεση. Ποιος θα τους δώσει τη δυνατότητα. θέλω να ελαφρώσω το βάρος από πάνω τους. τι να κάνουν; Μπορούν; Πρέπει να είμαστε επιεικείς με τους αξιωματούχους αυτών των περιόδων. Δεν μπορούν. Θα μπορούσαν και δεν θα κάνανε τίποτα; Θα το κρίνει ο λαός της Φλώρινας στις επόμενες εκλογές.
Εγώ λέω πως δύσκολα θα γίνει ένα μεγάλο έργο στη Φλώρινα. Παντού, όχι μόνον εδώ.
Διαβάζω τις εφημερίδες της Φλώρινας. Κάνω μια παρατήρηση φιλική. Είναι γεμάτες από τις συναντήσεις των εκάστοτε αξιωματούχων της Φλώρινας με τον κάθε έναν άνθρωπο. Χρήσιμο. Αλλά οι συναντήσεις πρέπει να φέρνουν αποτέλεσμα. Και αποτέλεσμα είναι το έργο. Να ξέρουμε από τις συναντήσεις θα προκύψει κάτι. Πρέπει να ήσαστε απαιτητικοί στο κομμάτι αυτό. Πολύ απαιτητικοί. Μου θυμίζει αυτό που βλέπω στις εφημερίδες όχι μόνο τις δικές μας αυτούς τους λαχειοπώλες στην Ομόνοια που περήφανοι κρατάνε το κοντάρι με τα λαχεία και φωνάζουν, ολόκληρο το μηδέν. Τι θα πει ολόκληρο το μηδέν; Αυτό ζούμε. Σαν τους λαχειοπώλες της Ομόνοιας. Δεν παράγεται τίποτα…»
Για την Ελλάδα είπε ότι πεθαίνει καθημερινά μουγγή. Πως το Κοινοβούλιο δεν ήταν ποτέ φτωχότερο.
Βρήκε λόγια να δικαιολογήσει το πολιτικό προσωπικό της Φλώρινας, «να ελαφρώσει το βάρος από πάνω τους», γιατί έχουν «διάθεση» αλλά δεν υπάρχουν τα περιθώρια να κάνουν κάτι. Και ζήτησε φυσικά την επιείκεια όλων μας.
Εκεί όμως που ήταν άδικος και προσβλητικός ήταν με τους δημοσιογράφους της Φλώρινας, τους οποίους παρομοίασε με τους «λαχειοπώλες της Ομόνοιας» που διαφημίζουν το μηδέν. Εκεί βρίσκονται στο «μηδέν». Ζήτησε δε να είναι πιο αυστηροί και πιο «απαιτητικοί».
Επί της ουσίας δεν θα έλεγα ότι έχει άδικο. Η κριτική μας για την τοπική εξουσία σίγουρα δεν είναι αυτή που πρέπει. Υπάρχει ανοχή, πολλές φορές προκλητική, δίνοντας την εντύπωση ότι υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας τους. Ελάχιστα είναι τα κριτικά δημοσιεύματα.
Όμως δεν έκατσε να αναλύσει από πού προέρχεται αυτή η υποχωρητικότητα έναντι της τοπικής εξουσίας, που έχει να κάνει με τους βουλευτές, την αυτοδιοίκηση όλων των βαθμίδων αλλά και των άλλων τοπικών αξιωματούχων. Αν είναι δικαιολογημένη ή όχι. Γιατί οι δημοσιογράφοι δεν είναι ήρωες, δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν για να ζήσουν. Σε μια περιοχή όπως η δική μας όπου η διαφήμιση είναι ελαχιστότατη, με την παρούσα οικονομική κατάσταση είναι αδύνατον ένα μέσον ενημέρωσης να σταθεί ως επιχείρηση, να βγάλεις μεροκάματο, να ζήσεις την οικογένεια σου, να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου. Επομένως πρέπει να στηριχτείς στην καλή διάθεση της τοπικής εξουσίας, να μην την κοντράρεις σε βαθμό που θα σε βάλλει στη «μαύρη λίστα» της διακοπής των διακηρύξεων, των διαφημίσεων και γενικά της συνεργασίας μαζί τους. Είσαι υποχρεωμένος να προσαρμόσεις την κριτική σου μέχρι το σημείο αυτό που δεν θα διαρραγούν οι σχέσεις σου μαζί τους.
Είναι σε όλους γνωστό πως η οικονομική εξάρτηση οδηγεί και στην πολιτική εξάρτηση, στον περιορισμό της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Το ζούμε καθημερινά και τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Άλλωστε ο κ. Λιάνης στους «λαχειοπώλες» της Φλώρινας στήριξε την προβολή του φετινού του προγράμματος των εκδηλώσεων «ΠΡΕΣΠΕΣ». Το ίδιο έκανε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να τους δώσει ένα ευρώ. Γι΄ αυτό λέω ότι η παρομοίωση των δημοσιογράφων της Φλώρινας με τους «λαχειοπώλες της Ομόνοιας» είναι και προσβλητική και άδικη.
ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«…Ποτέ δεν ήταν τόσο φτωχό το κοινοβούλιο. Και η Ελλάδα πεθαίνει κάθε μέρα αργά αργά. Μυριάδες φορές πεθαίνει η Ελλάδα κάθε μέρα και όμως η Ελλάδα ζει. Μουγγή. Για μένα αυτή η χώρα και αυτή η πατρίδα είναι ένα αιώνιο ΔΕΝ. Κάποτε πρέπει να γίνει ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ, τώρα και πάντα.
Τέλος, στους τοπικούς. Τι να σου κάνει ο φίλος μου ο Σέλτσας και ο φίλος μου ο Αντωνιάδης, τους είδα και τους δυο, όταν βλέπετε την Ελληνική βουλή σ’ αυτήν την κατάσταση. Έχουν διάθεση. Ποιος θα τους δώσει τη δυνατότητα. θέλω να ελαφρώσω το βάρος από πάνω τους. τι να κάνουν; Μπορούν; Πρέπει να είμαστε επιεικείς με τους αξιωματούχους αυτών των περιόδων. Δεν μπορούν. Θα μπορούσαν και δεν θα κάνανε τίποτα; Θα το κρίνει ο λαός της Φλώρινας στις επόμενες εκλογές.
Εγώ λέω πως δύσκολα θα γίνει ένα μεγάλο έργο στη Φλώρινα. Παντού, όχι μόνον εδώ.
Διαβάζω τις εφημερίδες της Φλώρινας. Κάνω μια παρατήρηση φιλική. Είναι γεμάτες από τις συναντήσεις των εκάστοτε αξιωματούχων της Φλώρινας με τον κάθε έναν άνθρωπο. Χρήσιμο. Αλλά οι συναντήσεις πρέπει να φέρνουν αποτέλεσμα. Και αποτέλεσμα είναι το έργο. Να ξέρουμε από τις συναντήσεις θα προκύψει κάτι. Πρέπει να ήσαστε απαιτητικοί στο κομμάτι αυτό. Πολύ απαιτητικοί. Μου θυμίζει αυτό που βλέπω στις εφημερίδες όχι μόνο τις δικές μας αυτούς τους λαχειοπώλες στην Ομόνοια που περήφανοι κρατάνε το κοντάρι με τα λαχεία και φωνάζουν, ολόκληρο το μηδέν. Τι θα πει ολόκληρο το μηδέν; Αυτό ζούμε. Σαν τους λαχειοπώλες της Ομόνοιας. Δεν παράγεται τίποτα…»
http://parathrhthsflorina.blogspot.gr/
