ΕΝΑ διαρκὲς παρὸν χαρακτηρίζει ὅλα τὰ γεγονότα τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Κι αὐτὸ γίνεται ἐπειδὴ τὰ γεγονότα αὐτὰ ἔχουν σχέσι μὲ τὸν αἰώνιο Θεό, ὁ ὁποῖος ζῆ μονίμως ἕνα διαρκὲς ΣΗΜΕΡΑ. Γιαὐτὸ καὶ σαὐτὲς τὶς ἑορτές ἡ Ἐκκλησία μας ἄρχεται τῆς πανηγύρεως μὲ τὴν λέξι ΣΗΜΕΡΟΝ. Σὰν νὰ γίνεται τὸ γεγονὸς αὐτὸ ΣΗΜΕΡΑ.
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν, ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὸ «Κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν». Κεφάλαιον σημαίνει, ὅτι ΣΗΜΕΡΑ γράφτηκε ἡ Ἐπικεφαλίδα, γράφτηκε ἡ πρώτη γραμμὴ τοῦ πιὸ ὑπέροχου κειμένου στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἄρχισε πλέον νὰ φανερώνεται τὸ «ἀπὸ αἰώνων μυστήριον». Αὐτὸ προχωροῦσε μέν, ἀλλὰ κρατιοῦνταν «σεσιγημένο, κρυμμένο στὴ σιωπή».
ΣΗΜΕΡΑ μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται. Ποιὸ ἦταν τὸ μυστικὸ αὐτό; Ὅτι «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τῆς Παρθένου». Ὁ δημιουργικὸς αὐτὸς λόγος ἦταν προφητευμένος ἀπὸ τὸν προφήτη Ἡσαΐα ἀπὸ τὸν 8ο πρὸ Χριστοῦ αἰῶνα. Οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ τὸν διάβαζαν, ἢ θὰ ἀποροῦσαν ἢ θὰ ἀμφέβαλλαν ἢ ἕνα ἐρωτηματικὸ θὰ ἀνέβαινε στὸν λογισμὸ καὶ στὰ χείλη τους. «Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ γεννήση ἡ Παρθένος; Μποροῦν νὰ γίνουν αὐτὰ ποὺ δὲν γίνονται;». «Ὅπου ὅμως βούλεται ὁ Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Λέγει μάλιστα ἡ παράδοσι, ὅτι, ὅταν μετέφραζαν οἱ Ἑβδομήκοντα στὴν Ἀλεξάνδρεια, περίπου τὸ 280 π.Χ., τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀπὸ τὰ Ἑβραϊκὰ στὰ Ἑλληνικά, ὁ Συμεὼν ποὺ μετέφραζε τὸ χωρίο αὐτὸ τοῦ Ἡσαΐα χαμογέλασε καὶ εἶπε φωναχτὰ τὴν ἀμφιβολία τοῦ λογισμοῦ του. «Μὰ μπορεῖ ἡ Παρθένος νὰ γεννήση;» Τότε, παραδίδεται, ὅτι ἔλαβε καὶ «τὸν χρησμὸ ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι δὲν θὰ πεθάνη, μέχρι νὰ ἰδῆ τὸν Χριστὸν Κυρίου» (Λουκᾶ 2,26).
«Τὸ μυστήριο τοῦτο δὲν ἦταν μόνο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀκατανόητο, ἀλλὰ ἦταν καὶ γιὰ τοὺς Ἀγγέλους καὶ γιὰ τοὺς Ἀρχαγγέλους. Ὅταν πολὺ ἀνθρώπινα ρώτησε ἡ Παρθένος «καὶ πῶς θὰ γίνη αὐτό, ἀφοῦ δὲν γνωρίζω ἄνδρα;», ὁ εὐαγγελίζων Ἀρχάγγελος δὲν ἐξήγησε, ἀλλὰ κατέφυγε στὴν παντοδύναμη λύσι τοῦ Παντοδύναμου Κυρίου του. «Πνεῦμα ἅγιο θὰ ἔλθη σὲ σένα καὶ δύναμι τοῦ Ὑψίστου θὰ σὲ ἐπισκιάση».
ΣΗΜΕΡΑ ἄρχισε νὰ κυλάη μέσα στὴν ἱστορία τὸ λιθαράκι τοῦ προφήτη Δανιήλ, ποὺ ξεκόπηκε ἀπὸ τὸ βουνὸ χωρὶς ἐπέμβασι ἀνθρώπου. Ἔρχεται νὰ παραμερίση ὅλους τοὺς χρυσοῦς καὶ δυνατοὺς τῆς γῆς. Τελικὰ ὅλοι θὰ γίνουν σὰν τὴν λεπτὴ σκόνι τοῦ ἁλωνιοῦ καὶ τὸ Λιθαράκι θὰ αὐξηθῆ σὲ Ὄρος Μέγα. Καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. Αὐτὸς θὰ εἶναι σωτήρας καὶ μέγας. «Θὰ εἶναι θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, κι ἂς λέγουν τόσα μειωτικὰ γιὰ τὸν Χριστὸ οἱ αὐτόκλητοι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Θὰ εἶναι ἐξουσιαστής, ἄρχοντας τῆς εἰρήνης καὶ πατέρας τῆς μελλούσης ζωῆς» (Ἡσ 9,6).
ΣΗΜΕΡΑ ἀγαπητοί μου, δικαιούμαστε νὰ βοήσουμε πρὸς τὴν Παρθενομήτορα μετὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου, «Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος».
ΟΜΩΣ, κοντὰ σὲ τοῦτο τὸ παγκόσμιο ΣΗΜΕΡΑ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὑποχρεούμαστε νὰ μνημονεύσουμε καὶ ἕναν ἄλλον Εὐαγγελισμό. Κι αὐτὸς εἶναι τῆς ἀγαπημένης μας πατρίδος, τῆς Ἑλλάδος.
ΣΗΜΕΡΑ, αὐτὴν τὴν εἰδικώτατη μέρα τῆς παγκόσμιας χαρᾶς, διάλεξε ἡ βούλησι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀρχίση ἡ Ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας ἀπὸ μισητὴ σκλαβιὰ τεσσάρων αἰώνων, ἡ δὲ Μακεδονία μας ἀπὸ σκλαβιὰ πέντε αἰώνων.
Διακόνησαν αὐτὴν τὴν ἁγία ὑπόθεσι τῆς Ἐλευθερίας Ἕλληνες ὅλων τῶν τάξεων. Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν ἁπλὸ λαὸ τὸν πάντοτε ἀνώνυμο. Στήθηκε μεγαλοπρεπὴς πυραμίδα μὲ ἑκατόμβες ἁγνῶν σφαγίων. Νεομάρτυρες ψάλλοντες τὸ Χριστὸς Ἀνέστη. Μοναχοί, ἱερεῖς, ἐπίσκοποι καὶ Πατριάρχες. Κάποιοι θὰ μποροῦσαν νὰ διαφύγουν, ἀλλὰ δὲν κινήθηκαν ἀπὸ τὸ χρέος τους. Ἡ κλειστὴ μεσαία Πύλη τῶν Πατριαρχείων μέχρι σήμερα βοᾶ, σὲ πεῖσμα ὅσων προσπαθοῦν νὰ σπιλώσουν τὸ πρόσωπο τοῦ μαρτυρικοῦ Γρηγορίου. Μαρτύρησαν καὶ θυσιάστηκαν ὅλοι τους μὲ πίστι στὸν Σταυρὸ καὶ κάμνοντας Τάμα στὸν Σωτῆρα Χριστὸ δυστυχῶς ἀνεκπλήρωτο μέχρι σήμερα.
Ἀγαπητοί μου.
Οἱ γραπτὲς σὰν συναξάρια ὁμολογίες τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21 δείχνουν τὴν ἀκράδαντη πίστι τους στὸν Θεό. Δείχνουν, ὅτι ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων δὲν εἶχε κανένα κοινὸ σημεῖο μὲ τὶς διαφωτισμένες ἐπαναστάσεις τῆς Εὐρώπης, ποὺ κατέληξαν σὲ κυριαρχία τῆς ἀθεΐας.
Λίγα δείγματα μόνο παραθέτουμε ἀπὸ τὰ ὑπέροχα ἀπομνημονεύματά τους. Γιὰ νὰ θαυμάσουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ φρονηματισθοῦμε στὸ δαιμονικὸ σήμερα. Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε στὴν πατρίδα μας σήμερα μὲ κυβερνῆτες καταγόμενους ἀπὸ τὸ φεγγάρι, ἢ «τζίτζιλε φίτζιλε, ζυμάρια τῆς Εὐρώπης, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀφανίσουν τὴν πατρίδα ἀπὸ ἠθικὴ καὶ ἀπὸ ἀρετὴ καὶ πατριωτισμόν» κατὰ τὸν Μακρυγιάννη.
Γράφει ὁ ἁγνὸς Μακρυγιάννης. «Τότε οἱ Ἕλληνες ὁρκίστηκαν νὰ δουλέψουν διὰ θρησκεία καὶ πατρίδα καὶ δὲν τοὺς κόλλαγε μολύβι, οὔτε σπαθί». «Κι ὁ περίφημος γενναῖος Διάκος, ἀφοῦ τελείωσε τὰ βόλια, καταπληγωμένον καὶ μισοσκοτωμένον τὸν ἔλαβαν οἱ Τοῦρκοι καὶ τὸν παλούκωσαν. Στὴν θέσιν ὁποῦ ἐπέθανες ἐσύ, Λεωνίδα, μὲ τοὺς τρακόσους σου, πέθαναν κι αὐτεῖνοι διὰ τὴν θρησκείαν καὶ πατρίδα». «Τότε δουλεύαμε ἀπαθεῖς ὡς ἀδελφοὶ διὰ τὴν θρησκείαν, διὰ τὴν πατρίδα». «Εἰς τοὺς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερινὺς νὰ μὲ δῆ. Μοῦ λέγει. Τὶ κάνεις αὐτοῦ; Αὐτὲς οἱ θέσες εἶναι ἀδύνατες. Τὶ πόλεμον θὰ κάνετε; Τοῦ λέγω, εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσες κι ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεός, ὁποῦ μᾶς προστατεύει. Κι ἂν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τὸ πλῆθος τοῦ ἐχθροῦ, παρηγοριώμαστε μ’ ἕναν τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τοὺς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θερία πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπὸ μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιά. Καὶ οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν. Κι ὅταν κάνουν αὐτείνη τὴν ἀπόφασιν, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν».
Ἀγαπητοί μου.
Μὲ τὰ λόγια τοῦ ἥρωα Μακρυγιάννη κλείνω τὸν παρόντα λόγο ὑπογραμμίζοντας τὰ τελευταῖα. Μᾶς χρειάζονται, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε τὴν ἐλπίδα, ποὺ χρειαζόμαστε. Δυστυχῶς εἶναι φανερό, ὅτι ὅλα τὰ θηρία πολεμοῦν νὰ διαλύσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐλλάδα. Ὅμως παραμένη καὶ ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη μαγιά μας. Αὐτὴν ἔφερε ὁ φιλάνθρωπος Κύριός μας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Αὐτὴν τὴν μαγιὰ εἶχαν καὶ οἱ ἀείμνηστοι πρόγονοί μας. Αὐτὴν ἔχουμε ἱερὸ χρέος νὰ κληρονομήσουμε καὶ στὰ παιδιά μας. Γιὰ νὰ ἀντέξουν στὸν συνασπισμὸ ὅλων τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τοῦ καιροῦ μας.
Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ.
Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
