Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,Συγκεντρωθήκαμε για μια ακόμη φορά στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας διότι οι προκλήσεις και τα προβλήματα συνεχίζουν να είναι τεράστια.
Η εργασιακή και κοινωνική ισοπέδωση συνεχίζεται. Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα είναι αποκαλυπτικά και απλώς επιβεβαιώνουν με νούμερα αυτό που εμείς συναντάμε και αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Ανεργία, υποαπασχόληση, αύξηση των χαμηλόμισθων, εκτόξευση του ποσοστού των απλήρωτων εργαζομένων, ελαστικοποίηση των ωρών εργασίας, ομαδικές και ατομικές απολύσεις, είναι μερικά από τα κομμάτια που συνθέτουν το «πάζλ» της αγοράς εργασίας σε όλη τη χώρα.
Οκτώ χρόνια μνημονιακών πολιτικών, έχουν φέρει τις δυνάμεις της εργασίας σε απελπιστική κατάσταση.
Μεταφέρουμε προς όλους τους αποδέκτες το μήνυμα ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλο με αυτές τις πολιτικές.
Eίναι αλήθεια, πως αρχικά υπήρξε οργή, υπήρξε αγανάκτηση.
Tώρα βλέπουμε παντού να υπάρχει θλίψη και απογοήτευση.
Δεν πρέπει όμως να εφησυχάζουμε ποτέ.
Η κοινωνία πρέπει να οργανωθεί και να διεκδικήσει.
Εμείς με τις μικρές δυνάμεις των συνδικάτων, αγωνιζόμαστε για την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων.
Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να έχουμε σύμμαχο ολόκληρη την κοινωνία.
Λέμε σε όσους κυβερνούν και σε όσους προσδοκούν να κυβερνήσουν, ότι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος.
Δημιουργεί ανεργία, φτώχεια και όπως είπα, εθνική κατάθλιψη.
Εμείς δείχνουμε έναν άλλον δρόμο.
Έναν δρόμο αξιοπρέπειας,
αγωνιστικής προσπάθειας,
που ελπίζουμε, προσδοκούμε και στο τέλος νομίζω ότι θα φέρει και αποτέλεσμα.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα.
Λέμε ΟΧΙ στον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία. Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό και κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα.
Λέμε ΟΧΙ στην θεσμοθέτηση του δικαιώματος της ανταπεργίας.
Λέμε ΟΧΙ στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες.
Ζητάμε την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Ζητάμε να καταπολεμηθεί η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.
Ακούμε για μείωση της ανεργίας αλλά δυστυχώς αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όλοι γνωρίζουμε ότι όποιες προσλήψεις γίνονται, αφορούν ευέλικτες μορφές απασχόλησης με μισθούς πείνας.
Την ίδια ώρα 7 στους 10 νέους μεταναστεύουν στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.
Απέναντι στην αδιέξοδη και ανάλγητη πολιτική λιτότητας, η οποία «στραγγαλίζει» ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ο αγώνας είναι μονόδρομος.
Στα οκτώ χρόνια των μνημονίων οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, έχουμε σηκώσει ένα δυσβάσταχτο φορτίο που δεν μας αναλογούσε και που συνεχίζουμε να επωμιζόμαστε εξαιτίας της αδιάκοπης εργασιακής ύφεσης που καταγράφεται.
Για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση η κατάσταση δεν είναι όπως έχει, αλλά όπως έχουν επιλέξει να έχει…
Με λίγα λόγια “δεν ζουν στην πραγματικότητα, αλλά στην εικόνα που οι ίδιοι έχουν γι’ αυτήν”. Καθώς πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τα φαντασιακά αφηγήματα και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που κατά καιρούς σκαρφίζεται η κυβέρνηση, δίνοντας μια εικόνα που απέχει ριζικά απ’ αυτήν που ζουν οι ίδιοι οι πολίτες αυτής της χώρας.
Και δεν είναι μόνο η ασυνέπεια στα λεγόμενα τους αλλά και η “κοντή” τους μνήμη. Οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια ξεχάστηκαν, το ίδιο και οι δηλώσεις τους, ότι θα σκίσουν τα μνημόνια… γιατί όχι μόνο εφάρμοσαν με ευλάβεια το 3ο μνημόνιο, αλλά συνεχίζουν ουσιαστικά ένα 4ο.
Νέα, σκληρά και επώδυνα μέτρα, απειλούν την κοινωνία με πλήρη ισοπέδωση γκρεμίζοντας ταυτόχρονα ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Έκαναν στροφή 180 μοιρών σ’ αυτά που έλεγαν…
Υπόσχονταν ότι με ένα νόμο θα αυξήσουν τον κατώτατο μισθό, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που κατάφεραν είναι να μετατρέψουν τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα σε επιδόματα ανεργίας.
Μιλούν για “ασπίδα προστασίας των εργαζομένων” με το νέο νομοσχέδιο, την ώρα που η απλήρωτη εργασία έχει γίνει καθεστώς στη χώρα μας.
Υπόσχονται μέτρα ανακούφισης των ανέργων, ενώ πάνω από το 33% από αυτούς δεν μπορεί να βρει εργασία πάνω από 4 χρόνια (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ_ Ιούνιος 2017)
Η ύφεση μεγαλώνει, το ίδιο και τα ποσοστά της ανεργίας.
Οι εξαγγελίες για πολιτικές που θα έφερναν δουλειές και ανάπτυξη στην πόλη… ξεχαστήκαν.
Η σημερινή Κυβέρνηση ξεχνάει.
Εμείς Όχι.
Δεν μπορούμε και Δεν θέλουμε.
Δεν μας αφήνει η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που δεν αποτελείται απλώς από αριθμούς, αλλά από ανθρώπους που βρίσκονται στην εξαθλίωση και την ανέχεια.
Τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και οι πολιτικές εντυπωσιασμού είναι πια πεπερασμένα σε μια εποχή που οι πολίτες και οι εργαζόμενοι κουράστηκαν από “κενές” περιεχομένου κινήσεις. Δε μας πείθουν και η κοροϊδία τους πρέπει να σταματήσει.
Συντηρώντας την αβεβαιότητα κυβερνούν βάζοντας τα πραγματικά προβλήματα “κάτω από το χαλί” θέλοντας και οι ίδιοι να πειστούν πως δεν υπάρχουν. Όμως η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Τα παραπάνω προβλήματα τα συναντάμε, όμως, και σε τοπικό επίπεδο.
Τα ποσοστά ανεργίας είναι τεράστια και το κόστος συντήρησης ενός νοικοκυριού δυσβάστακτο.
Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί προσφάτως και το σχέδιο για το ξεπούλημα των μονάδων της ΔΕΗ. Σε αυτό τον αγώνα πρέπει όλη η τοπική κοινωνία να είναι μπροστά. Δεν θέλουμε να ξεπουλήσουμε τη ΔΕΗ με τον τρόπο που προωθείται. Όχι μόνο για να μην χαθούν θέσεις εργασίας αλλά και για να διαφυλάξουμε τα δημόσια αγαθά, που μας έχουν απομείνει.
Σε όλη αυτή την τραγική κατάσταση πρέπει να αντισταθούμε. Τα Συνδικάτα έχουν ολοκληρωμένες και τεκμηριωμένες προτάσεις και αγωνίζονται γι’ αυτές.
Αγωνιζόμαστε για την προστασία της αξιοπρέπειας μας.
Απέναντι στη νέα λαίλαπα μέτρων που υλοποιεί η κυβέρνηση, ο αγώνας είναι μονόδρομος.
Θέλουμε ΤΩΡΑ πίσω τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Κανένας εργαζόμενος μόνος του ενάντια στις αντεργατικές μεθοδεύσεις της Κυβέρνησης και της όποιας κυβέρνησης, των εργοδοτών και των τεχνοκρατών που θέλουν τη φωνή μας να σιγήσει. Αυτό δεν έγινε μέχρι σήμερα και δεν θα γίνει ποτέ!
Έναν δρόμο αξιοπρέπειας, αγωνιστικής προσπάθειας, που ελπίζουμε, προσδοκούμε και στο τέλος νομίζω ότι θα φέρει και αποτέλεσμα.
Ο αγώνας μας συνεχίζεται.
