Το νέο περιστατικό παράνομης θανάτωσης ενός άγριου ζώου έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά φόνων που προκαλούνται από ανθρώπους, είτε με πυροβολισμό είτε με δηλητηρίαση. Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ εκφράζει για μία ακόμη φορά τον αποτροπιασμό του για την παράνομη θανάτωση ενός άγριου ζώου.
Ο πληθυσμός του Ελαφιού έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το είδος να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης και να χαρακτηρίζεται ως Κρισίμως Κινδυνεύον σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας.
Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ απευθύνει έκκληση στους ευαισθητοποιημένους πολίτες να μη μένουν αμέτοχοι απέναντι σε τέτοια γεγονότα και εφόσον υποπίπτουν στην αντίληψή τους περιστατικά θανάτωσης άγριων ζώων να τα καταγγέλουν άμεσα στις αρμόδιες αρχές.
Η άγρια ζωή κινδυνεύει από τον άνθρωπο ανεξέλεγκτα ακόμη και χωρίς το πρόσχημα των ζημιών και των επιθέσεων. Ας κάνουμε μια προσπάθεια αν όχι προστασίας με την άγρια ζωή, τουλάχιστον ομαλής συμβίωσης μαζί της, όσο έχουμε ακόμη καιρό.
Η Ομάδα Άμεσης Επέμβασης του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, η οποία ενισχύεται μέσα από το πρόγραμμα δημιουργίας του Βαλκανικού Κέντρου Άγριων Σαρκοφάγων που υλοποιείται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, επεμβαίνει σε περιστατικά τραυματισμού και παγίδευσης άγριων ζώων.
Στη χώρα μας το ελάφι ήταν αρκετά διαδεδομένο στο παρελθόν, κυρίως στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, καθώς και στην Εύβοια. Μέχρι το 1940 υπήρχε σε όλα τα δάση της Μακεδονίας και της Θράκης. Εξαφανίστηκε από την Ήπειρο τη δεκαετία του 1960, αλλά συνέχισε να επιβιώνει στην Αν. Μακεδονία και στη χερσόνησο Σιθωνίας Χαλκιδικής, όπου το 1969 αριθμούσε περισσότερα από 100 άτομα. Ο τελευταίος πληθυσμός εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα. Σήμερα ο μοναδικός φυσικός πληθυσμός ελαφιού, 20-30 ατόμων, ζει στα δάση της Ροδόπης. Στην Πάρνηθα ζει σε ελεύθερη κατάσταση ένας πληθυσμός μερικών εκατοντάδων ατόμων, που προήλθε από άτομα που εισήχθησαν από τη Δανία, την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία τον περασμένο αιώνα.
Ο πληθυσμός αυτός παρουσιάζει σε κάποιο βαθμό χαρακτηριστικά «εξημέρωσης» και υπέστη σοβαρή θνησιμότητα, όπως και σοβαρή καταστροφή του ενδιαιτήματός του κατά την πυρκαγιά του 2007. Στην Ήπειρο επιβιώνει ένας οριακός πληθυσμός, περίπου 10 ατόμων, στην παραποτάμια περιοχή των ποταμών Άραχθου και Καλαρίτικου, στην ευρύτερη περιοχή Ραφταναίων-Πραμάντων του Ν. Ιωαννίνων, από προηγούμενη εισαγωγή του Υπουργείου Γεωργίας με άτομα από το εκτροφείο Κουρί Κοζάνης.
Οικολογία: Το ελάφι είναι το μεγαλύτερο φυτοφάγο της χώρας μας και έχει χρώμα καφέ-κοκκινωπό το καλοκαίρι και σκούρο καφέ το χειμώνα. Σχηματίζει αγέλες, ομόφυλες ή μικτές, ανάλογα με την ηλικία των ζώων και τη φάση του αναπαραγωγικού του κύκλου. Είναι είδος πολυγαμικό, η περίοδος του οίστρου συνήθως διαρκεί από 15 Σεπτεμβρίου έως 15 Οκτωβρίου και το θηλυκό μετά από εγκυμοσύνη 8 μηνών γεννά συνήθως ένα μικρό γύρω στον Μάιο. Τρέφεται με βλαστούς, οφθαλμούς, φύλλα και καρπούς θάμνων και δέντρων, καθώς και με πόες. Ανάλογα με την εποχή του έτους είναι δυνατό να μετακινείται σε διάφορα υψόμετρα. Ο οριακός φυσικός πληθυσμός της Ροδόπης πιθανόν να μην είναι βιώσιμος βραχυπρόθεσμα. Το ίδιο ισχύει και για τον εισαχθέντα πληθυσμό της Ηπείρου. Ο πληθυσμός της Πάρνηθας, με την προϋπόθεση της εφαρμογής κατάλληλων διαχειριστικών μέτρων, μπορεί να επιβιώσει. Η σημαντικότερη απειλή για όλους τους πληθυσμούς είναι το παράνομο κυνήγι και δευτερευόντως η υποβάθμιση του ενδιαιτήματος και η όχληση εξαιτίας ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Ο πληθυσμός του Κόκκινου Ελαφιού έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό (περίπου 600 άτομα) ώστε το είδος να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης και να χαρακτηρίζεται ως Κρισίμως Κινδυνεύον σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας.
