Η τελευταία στάση

Ένας βαθύπλουτος κύριος με περιουσία ανεκτίμητη κατείχε την πρώτη θέση στον κόσμο! Από τον ουρανοξύστη του καθημερινά έλεγχε και διοικούσε τις στρατιές των εταιριών, ερχόταν καθημερινά σε επαφή με τους διευθυντές και προσωπάρχες, ήταν αυστηρός μα κάπου στο βάθος έκρυβε μια «καλή» πλευρά, του άρεσε να βοηθά όσους τον επαινούσαν για τον πλούτο του.

ΚΑΝΕ LIKE ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK! ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ ΑΜΕΣΑ

-Στα χρόνια που πέρασαν καθιερώθηκε μια φορά τον χρόνο την ημέρα των «ευχών» να τον επισκέπτονται δέκα «επιφανείς» πολίτες με σκοπό να τον επαινούν, όποιος του έδινε τον καλύτερο (κατά την γνώμη του) έπαινο τον ζύγιζε και του έδινε τόσα χρήματα όσο ήταν το βάρος του.

-Τελευταίος μπήκε ένα γέροντας σοφός, μπορώ να σου πω τον ωραιότερο έπαινο που άκουσες ποτέ στην ζωή σου και να φύγω από εδώ πλούσιος, δεν θα το κάνω, ήρθα να βάλω σε τάξη την σκέψη σου του είπε. Τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο μεγάλο κρυστάλλινο παράθυρο του ουρανοξύστη, τον γύρισε ανατολικά στα κοιμητήρια… βλέπεις εκεί του είπε, αυτή είναι «η τελευταία στάση» για όλους! όσα χρήματα και αν έχεις εκεί θα καταλήξεις μαζί με μένα που δεν έχω… τα χρήματα σήμερα είναι δικά σου αύριο κάποιου άλλου ποτέ δεν ανήκουν για πάντα σε κανέναν, «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου ουδέποτε τινός».-


Ηθικό δίδαγμα: Όσο και αν το θέλουμε τίποτα δεν είναι για πάντα δικό μας.

Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος Εκδότης
iliadisspiros@hotmail.com