Ο ιδρυτής της παράταξής µας, Κωνσταντίνος Καραµανλής έλεγε ότι «Εκεί που δεν υπάρχει ηγεσία που έχει το θάρρος να λέει την αλήθεια και λαός που έχει το θάρρος να την ακούει, η Δημοκρατία δεν λειτουργεί».
ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ
Ο νέος πατριωτισµός είναι ο πατριωτισµός της αλήθειας και της ευθύνης. Είναι ο πατριωτισµός εκείνος ο οποίος βρίσκεται απέναντι στους πατριδοκάπηλους, στους λαϊκιστές και στους υποστηρικτές του ανέξοδου εθνικισµού.
Η Νέα Δηµοκρατία είναι η µεγάλη Παράταξη της εθνικής ευθύνης. Είναι ταυτόχρονα και η µεγάλη Παράταξη των ανοιχτών οριζόντων:
Ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ήταν αυτός που έβαλε την Ελλάδα στην Ενωµένη Ευρώπη και το έκανε µία εποχή όπου η ελληνική κοινή γνώµη δεν είχε πειστεί ακόµα για την τεράστια γεωπολιτική, αλλά και οικονοµική σηµασία της ένταξης της Ελλάδας, ως το τότε 10ο µέλος της Ευρωπαϊκής Οικονοµικής Κοινότητας. Και αυτή η επιλογή του Κωνσταντίνου Καραµανλή, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη απόφαση της Μεταπολίτευσης, στιγµάτισε την πορεία της χώρας µας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδωσε τη δική του διάσταση στο πώς ο ίδιος αντιλαµβανόταν τον πατριωτισµό. Υπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ η οποία άνοιξε το δρόµο για την είσοδο της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Ήταν και αυτός όµως ο οποίος µε τη σειρά του, πηγαίνοντας κόντρα στα ρεύµατα της κοινής γνώµης, δούλεψε µε θάρρος για την ελληνοτουρκική προσέγγιση και για την ανάγκη να υπάρχει ένα δίαυλος επικοινωνίας και γιατί όχι και φιλίας µε την γείτονα χώρα.
Ο Κώστας Καραµανλής ήταν αυτός που µε θάρρος στο Βουκουρέστι οριοθέτησε την εθνική γραµµή της χώρας στο ζήτηµα της ονοµασίας των Σκοπίων.
Η συζήτηση, λοιπόν, για το νέο πατριωτισµό είναι κατ’ εξοχήν µία συζήτηση η οποία βρίσκει πρόσφορο έδαφος µέσα στον ιδεολογικό χώρο της Νέας Δηµοκρατίας. Ο νέος πατριωτισµός της αλήθειας θα βρεθεί απέναντι στις πολιτικές του θυµού και της οργής. Με θετικό λόγο.
Το διακύβευµα υπερβαίνει τον καθένα από εµάς ατοµικά και το ζητούµενο είναι να µη µας υπερβεί και συλλογικά:
Επιβάλλεται πολιτική αλλαγή το ταχύτερο δυνατό, προκειµένου η χώρα να περάσει σε ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό µοντέλο, σε ένα νέο πολιτικό πρότυπο, σε µια «πολιτική του Μετα-Λαϊκισµού».
Δεν αρκεί να βασιστούµε αυτάρεσκα στην ιδεολογική ανωτερότητα των ιδεών µας. Πρέπει να διαβάσουµε το «πνεύµα» πίσω από το «γράµµα» της λαϊκιστικής ψήφου, χωρίς να γίνουµε οι ίδιοι λαϊκιστές. Πρέπει να διδαχτούµε από τη µαζική απόρριψη των πολιτικών, οικονοµικών, µιντιακών και ακαδηµαϊκών ελίτ.
Πρέπει να ξαναχτίσουµε τη χώρα σε γερά θεµέλια µέσα σε ένα κόσµο που αλλάζει µε ιλιγγιώδη ταχύτητα. Για να το πετύχουµε αυτό χρειάζεται µια γενναία και δηµιουργική ρήξη µε το παρελθόν µας.
Πρέπει να απευθυνθούµε στον «ξεχασµένο άνθρωπο»:
Στην µέση ελληνική οικογένεια που, µακριά από ιδεολογικές κορώνες, βλέπει κάθε µέρα το µέλλον της πιο ζοφερό.
Στους χαµένους της παγκοσµιοποίησης. Στους ακραία φτωχούς, που είναι
κατά βάση νέοι και ακουµπούν το 15% της ελληνικής κοινωνίας.
Σε όσους αισθάνονται ότι η Ελλάδα δεν τους δίνει προοπτική και επιλέγουν τη φυγή.
Στις εργατικές συνοικίες της χώρας και να τους πείσουµε για το «τι πρέπει να γίνει» και το πως αυτό περιλαµβάνει και σέβεται την προοπτική των ίδιων και των οικογενειών τους.
Όλα αυτά θα πρέπει να τα πράξουµε µέσα από µια συµφωνία αλήθειας και ταυτόχρονα εµπεριστατωµένης ελπίδας. Αλήθειας και ελπίδας µαζί, διότι ο κόσµος βίωσε την ελπίδα βασισµένη στην εξαπάτηση και τον λαϊκισµό. Και εύλογα την αµφισβητεί.
ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΝΟΔΕ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
