10:00 - 12:00 Τα μέλη, οι φίλοι, οι εθελοντές του συλλόγου Καρκινοπαθών Αμυνταίου σε συνεργασία με τις Μαίες του Κέντρου Υγείας διανέμουν ενημερωτικό υλικό σε κεντρικό σημείο της πόλης του Αμυνταίου (επί της οδού Γρ. Νικολαΐδη), στα εμπορικά καταστήματα, τις δημοτικές και δημόσιες υπηρεσίες για τη διαδικασία της αυτοεξέτασης στήθους ενώ συμβολικά μοιράζονται ροζ κορδελάκια.
Τετάρτη 23 – 10 - 2019
19:00 Συμβολικός φωτισμός σε ροζ απόχρωση του παλαιού Πρώτου Δημοτικού σχολείου Αμύνταιου.
19:30 Εγκαίνια εικαστικής έκθεσης «Δεσμοί Στήθους», η οποία θα πραγματοποιηθεί στα Γραφεία της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου (πάνω από το ΚΑΠΗ Αμυνταίου). Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Βίκυ Βασιλείου, Αθανάσιος Μπαμπάνης, Παναγιώτα Φιλημέγκα. Αλληλεπιδραστής: Χάρης Κοντοσφύρης
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 31 Νοεμβρίου και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να την επισκεφτούν κατόπιν συνεννόησης (Τηλ. 6987912249).
"Δεσμοί στήθους"
«Πρόκειται για μια εικαστική έκθεση σε αναφορά του ανθρώπινου σώματος. Το ανθρώπινο σώμα κινεί τη ζωή του με τα μέλη και τα όργανά του. Ένας αδένας γαλακτοφόρος σχηματίζεται στον θώρακα στην εφηβεία του ανθρώπου, για να παράγει την πρώτη τροφή των βρεφών. Οι άνθρωποι κατασκεύασαν ένα ελαφρύ και διακριτικό εσώρουχο, ένα υφασμάτινο δέρμα στήριξης, για να συγκρατούν και να περιποιούνται το μοναδικό αυτό όργανο του σώματος τους, το στήθος. Η φροντίδα του στήθους είναι μια έκφραση θαυμαστή και μητρική στην ιστορία της ανάδειξης της ιδιαιτερότητας του ανθρώπινου σώματος. Η έκθεση αυτή προσεγγίζει την ανάγκη για οικειότητα του σώματος. Οι δεσμοί στήθους είναι η μητρότητα και η υπόσχεση της γέννησης. Οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν ποτέ αυτήν την υπόσχεση της γέννησης και της αναγέννησης».
(Κείμενο: Χάρης Κοντοσφύρης)
Βίκυ Βασιλείου
«Το συγκεκριμένο έργο βασίζεται στην έννοια του "τραύματος" που φέρουμε. Ένα τραύμα το οποίο δεν είναι ποτέ εμφανές αλλά ενυπάρχει μέσα μας και μπορεί να διογκώνεται. Είναι αυτό που απέμεινε, ένα κατάλοιπο, ένα κατακάθι. Μας αναδιαμορφώνει και τελικά μας καθορίζει. Άλλοτε προσθέτει και άλλοτε αφαιρεί στοιχεία του χαρακτήρα μας, αλλά ξέρει καλά να κρύβεται. Πρέπει ίσως και εμείς να συμφιλιωθούμε με αυτό και να μάθουμε να συμβιώνουμε μαζί του. Μέχρι να γίνουμε ένα και να ξεχάσουμε την ύπαρξή του».
Η Βίκυ Βασιλείου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στη Φλώρινα. Αποφοίτησε με κατεύθυνση στη ζωγραφική με καθηγητή τον Γ. Ζιώγα και εμβάθυνση στην χαρακτική με καθηγήτριες τις Δ. Σιατερλή και Σ. Παπαδοπούλου. Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών «Τέχνη, Δίκαιο και Οικονομία» του ΔΠΕ και φοιτήτρια στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Ψηφιακός Πολιτισμός, Έξυπνες Πόλεις, ΙοΤ και Προηγμένες Ψηφιακές Τεχνολογίες» του ΠαΠει.
Ολοκλήρωσε την πρακτική της άσκηση στο ΕΜΣΤ και εργάστηκε με ανταποδοτική υποτροφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΠΔΜ. Σήμερα εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού (ΤΑΠ).
Έχει συμμετάσχει σε residencies και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και σε Biennale. Τα τελευταία χρόνια είναι ενεργό μέλος της εικαστικής ομάδας «Εν Φλω».
Στο έργο της μελετά την έννοια της μνήμης μέσα από ένα ανακάτεμα «παράδοσης» και σύγχρονης καλλιτεχνικής έκφρασης. Επικεντρώνεται στις τεχνικές της ύφανσης και του κεντήματος μέσα από τις οποίες δημιουργεί συνθέσεις με αφαιρετικό χαρακτήρα. Η μνήμη σε μορφή ψηφίδων πάνω στον καμβά του κεντήματος ή κυματοειδών επαναλαμβανόμενων περασμάτων στα στημόνια προσπαθεί να συνομιλήσει με το παρόν. Στόχος είναι να μετατραπούν σε αντικείμενο ή εικόνα, που μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του θεατή μια προσωπική - ατομική ανάμνηση ή προηγούμενη οπτική εμπειρία.
Αθανάσιος Μπαμπάνης
«Οι κόκκινες κλωστές παίρνουν τη θέση των γραμμών αντιπροσωπεύοντας το καρδιογράφημα και τη γραμμή της ζωής ενώ τα φερμουάρ συμβολίζουν το τραύμα και το στίγμα της τομής του γυναικείου σώματος. Τα φερμουάρ σε συνδυασμό με τις κλωστές ράβονται άτσαλα, άναρχα και ωμά πάνω στο σουτιέν (σώμα) επουλώνοντας για πάντα την πληγή. Τέλος, η χρωματιστή σκόνη αναβλύζει από το φρεσκομπαλωμένο ράμμα δίνοντας ελπίδα για ζωή και αγάπη του εσώτερου εαυτού».
Ο Αθανάσιος Μπαμπάνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Αποφοίτησε από το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων. Ξεκίνησε τη φοίτησή του στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών το 2013. Ήταν φοιτητής της Ζωγραφικής με καθηγητή τον Χάρη Κοντοσφύρη, με παράλληλη κατεύθυνση στο εργαστήριο Video Art με καθηγητή τον Βασίλειο Μπούζα. Αποφοίτησε με άριστα ενώ πλέον σπουδάζει Σχέδιο Μόδας.
Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και performances. Το 2015 εντυπωσίασε με προσωπική performance στα πλαίσια της έκθεσης «Βία κατά των Γυναικών» (Φλώρινα) ενώ ακολούθησε η συμμετοχή του με δημιουργία προσωπικού βίντεο στην έκθεση «Ενδιάμεσο» (Θεσσαλονίκη, 2015) και η παρακολούθηση σεμιναρίου performance με τον Manuel Vason με παράλληλη διεξαγωγή ομαδικής performance στη Νέα Παραλία (Θεσσαλονίκη, 2016). Το 2016 έλαβε μέρος στην «Ομαδική Έκθεση Νέων Καλλιτεχνών» με ζωγραφικά έργα (Myro Gallery, Θεσσαλονίκη) όπως και στο «Kapani Project» με την ομαδική performance της ομάδας Sabotage. Την ίδια περίοδο παρακολουθεί σεμινάριο της Υοko Ono με θέμα την αναπαράσταση παλιών της perfomances. Συνεχίζει την επικοινωνία με το κοινό της Θεσσαλονίκης στην έκθεση «Φλόγα» (Myro Gallery, 2017) ενώ ταυτόχρονα ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην έκθεση «Ψωμί» με γλυπτικό έργο (Κοζάνη, 2017). To 2019 σχεδιάζει και υλοποιεί ρούχα για την έκθεση «Yoko Ono Looking For» (Ruskin School of Arts, Cambridge 2019) και στο fahion show «Illusions» (Pansik Fashion School, Αθήνα, 2019). Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλο του περιοδικού «Together» ενώ η παρουσίαση της πτυχιακής του εργασίας «Μέσα από τον καθρέφτη» (Φλώρινα, 2018) είναι διαθέσιμη στο https://floroieikastikoi.blogspot.com/2018/07/blog-post_41.html.
Παναγιώτα Φιλημέγκα
«Πως να αρχίσω… Τι να πω… Πώς να μιλήσω για κάτι που η ίδια δεν έχω βιώσει; Συνήθως ψάχνεις να πεις κάτι εμπνευσμένο και χάνεις την ουσία. Όμως μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι της λύτρωσης υπάρχει κοινός παρονομαστής σε δυο λέξεις που τις βιώνουμε όλοι και για μένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ο Πόνος και η Ομορφιά. Ο πόνος έρχεται στη ζωή του ανθρώπου για κάποιον λόγο, κάτι θέλει να μας διδάξει… να μάθουμε να είμαστε πιο δυνατοί και ανθεκτικοί στις επόμενες δυσκολίες που θα φέρει η ζωή. Από την άλλη πλευρά καταφθάνει η ομορφιά, που μετά τον πόνο που έχει υποστεί, αρχίζει να χρησιμοποιεί τα σημάδια της ως μέρος της δύναμής της. Τα σημάδια γίνονται θάρρος. Το θάρρος που θα δώσεις και στους άλλους να συνεχίσουν να προσπαθούν, να αγαπάνε, να ελπίζουν και να παλεύουν γι’ αυτό το θαύμα που λέγεται ΖΩΗ.
Η ζωή του ανθρώπου θα ήταν ανολοκλήρωτη και γι’ αυτό ανάπηρη χωρίς την πληρότητα που της παρέχει η γυναίκα, ως πλάσμα του καλού και του μοναδικού. Όμως, εάν ο θάνατος ορίζει το τέλος της ζωής, την αρχή της ζωής την οριοθετεί η γέννηση. Και η γέννηση αποτελεί το κριτήριο για όλες τις ανθρώπινες δυνατότητες, καθώς είναι η πρώτη βεβαιότητα για το μέλλον.
Αποτέλεσμα αυτής της σκέψης, το ρούχο που δημιούργησα, το οποίο θέλει να δείξει ότι η γυναίκα μπορεί να νικήσει τον καρκίνο, μπορεί να νικήσει τα πάντα, γιατί από αυτήν εκπορεύεται η ίδια η ζωή. Να “καεί” και μέσα από τις στάχτες της να ξαναγεννηθεί. Έπειτα, η θηλυκότητα δεν βρίσκεται στο στήθος της αλλά στην ψυχή της.
Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 2009 συνέβη ένα γεγονός στη ζωή μου, που με έκανε να βιώσω τη φράση «ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Το σπίτι μου κάηκε, ενώ βρισκόμασταν μέσα με την οικογένειά μου. Η πυροσβεστική μας κατέβασε από το μπαλκόνι και καταφέραμε να σωθούμε. Μετά από αυτό το περιστατικό ο φόβος μου για τη φωτιά ήταν πολύ μεγάλος. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ ήρεμα και το σκοτάδι με τρόμαζε. Αρκετά χρόνια αργότερα, φοιτήτρια πια, θέλησα να αναβιώσω με κάποιον τρόπο τον φόβο μου και να προσπαθήσω να τον αντιμετωπίσω και όχι να τρέμω μπροστά του. Ένα βράδυ πήρα ένα χαρτί και ένα μαρκαδόρο και άρχισα να γράφω για τον φόβο μου, πώς αισθάνομαι, γιατί φοβάμαι, αν θα αλλάξει κάτι ή μήπως πρέπει να αλλάξω εγώ. Επέλεξα να αλλάξω. Ή ΤΩΡΑ ή ΠΟΤΕ. Πήρα έναν καμβά, έβαλα φωτιά στο χαρτί και το έριξα να καεί επάνω στον καμβά. Ανάλογα με το σχήμα που θα έπαιρνε καθώς καιγόταν, θα σχεδίαζα πάνω του τη νέα μου αρχή. Συνειδητοποίησα ότι ο πόνος και ο φόβος δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό, γιατί μέσα από αυτόν τσαλακώνεσαι, ανακαλύπτεις μια άλλη πλευρά του εαυτού σου, τις αντοχές και τα όριά σου, αναγεννιέσαι μέσα από τις στάχτες σου, και ας έχεις σημάδια. Υπάρχουν για να σου θυμίζουν ότι προχωράς. Έτσι, ο φόβος κάηκε επάνω στον καμβά και πήρε άλλη μορφή. Ο φόβος έγινε δύναμη, ο φόβος έγινε έμπνευση, ο φόβος έγινε τέχνη.
Η Παναγιώτα Φιλημέγκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Σπουδάζει από το 2014 στο Τμήμα Δημιουργικού Σχεδιασμού και Ένδυσης της Σχολής Επιστημών Σχεδιασμού του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος με έδρα το Κιλκίς. Όντας ανήσυχο πνεύμα και φιλοπερίεργο άτομο, εμπνέεται, εκφράζεται και διαμορφώνεται διαρκώς καλλιτεχνικά μέσα από την ενασχόλησή της με διάφορα είδη Τέχνης.
Το ύφασμα, ο καμβάς, τα χρώματα, η μουσική και οι λέξεις μεταμορφώνονται κάθε φορά στα χέρια της και εκφράζουν, μιλούν φωναχτά και μεταφέρουν μηνύματα.
Η συνεχής αναζήτηση - διερώτηση για τα όρια και τις δυνατότητες της Τέχνης την ώθησε να ασχοληθεί και με τις performances, τις οποίες υλοποιεί κάθε φορά που νιώθει την ανάγκη να σχολιάσει ζητήματα που την απασχολούν.
Με τις δημιουργίες της επιδιώκει να αποτυπώσει τη δική της αλήθεια, να προβληματίσει και να προβληματιστεί και να αναπροσδιοριστεί ως ύπαρξη και σε σχέση με τους άλλους.
Έχει συμμετάσχει με δημιουργίες της σε ομαδικές εκθέσεις, όπως στην έκθεση σε συνεργασία με το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ.”Deconstructing Jeans” τον Ιούνιο του 2016, στην έκθεση “Wear is art?” τον Ιανουάριο του 2019 στο Γενί Τζαμί στη Θεσσαλονίκη, στην έκθεση “Αντώνης Σαμαράκης. Ο αιώνιος έφηβος” στη Βιβλιοθήκη του Ζωγραφείου Λυκείου Κωνσταντινουπόλεως τον Απρίλιο του 2019, στην έκθεση “Ενδυματογραφία - από το σπίτι στο ταξίδι” στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 2019.
