Η προοπτική των
αποκρατικοποιήσεων αποτυπώθηκε στο
Μνημόνιο, ψηφίστηκε στη Βουλή και αποτέλεσε δεσμευτική προϋπόθεση για να δοθεί το δάνειο των 110 δις. Στο Μνημόνιο, όχι
μόνον δεν υπήρξε αναφορά στη ΔΕΗ ως εθνικής σημασίας ΔΕΚΟ
προκειμένου να εξαιρεθεί από τις διαδικασίες περαιτέρω ιδιωτικοποίησης, αλλά μάλλον το αντίθετο. Υπήρχε σαφής σημείωση ότι η είσοδος ιδιωτών στα αποθέματα λιγνίτη θα
προσελκύσει επενδύσεις της τάξης των 4,5
δις ευρώ και θα δημιουργήσει 1500 νέες
θέσεις εργασίας. Τα είχα επισημάνει εγγράφως στα τοπικά ΜΜΕ, από τον Αύγουστο
του 2010. Καθόσον γνωρίζω, δεν υπήρξαν
δομημένα αντεπιχειρήματα απέναντι
στις συγκεκριμένες θέσεις/προτάσεις του ΔΝΤ, ή έστω, μια υπεύθυνη ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας
για τις αναδυόμενες «απειλές».
Ένα χρόνο μετά, η Χώρα μας
καλείται να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις
της και να καταθέσει ένα συνολικό και ρεαλιστικό πλάνο
αποκρατικοποιήσεων. Η κατάσταση γνωστή.
Υπάρχουν εκτεταμένες αντιρρήσεις για τη
ΔΕΗ, εκδηλώνονται ενδοιασμοί και
απροθυμία για την ΟΠΑΠ ΑΕ και προφανώς
θα ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι προς αποκρατικοποίηση φορείς. Η κάθε
κρατική επιχείρηση έχει την
επιχειρηματολογία της, την θεωρεί κυρίαρχη έναντι των άλλων και σίγουρα θα υπάρξουν αντιρρήσεις, απροθυμίες και αντιστάσεις.
Δέχομαι καλόπιστα να μην
«εκποιηθούν» κρατικές επιχειρήσεις, να μην πωληθεί έστω και μια μετοχή από την
«περιουσία του ελληνικού λαού» και να εμφανίσουμε για το 2012 μηδενικά έσοδα από αποκρατικοποιήσεις. Αντίσταση και τσαμπουκάς απέναντι σε όλους και όλα! Οι συνέπειες είναι προδιαγεγραμμένες. Τα spreads θα
αγγίξουν τις 1.894.531.786.214 μονάδες βάσης, η προοπτική να «βγούμε» στις
αγορές για δανεικά θα μεταφερθεί από το 2013 στο 2100 και θα υπάρξουν δημοσιεύματα που θα
φέρνουν την Ελλάδα να επιστρέφει όχι στη δραχμή, αλλά στη μνα ή στο φοίνικα!
Παράλληλα όμως, τα άτιμα τα τοκοχρεολύσια θα τρέχουν. Το 1 δις ευρώ που δεν θα εκταμιευθεί από τις
αποκρατικοποιήσεις του 2012, σίγουρα δεν
μας χαρισθεί. Θα πληρωθεί από νέες
περικοπές σε μισθούς και συντάξεις,
αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, μείωση δημοσίων δαπανών και περαιτέρω συρρίκνωση του όποιου κράτους πρόνοιας έχει απομείνει.
Μην έχουμε αυταπάτες ότι θα
τιθασεύσουμε το χρέος μας με πορείες,
απεργίες, «ολομέτωπους» αγώνες και κομματικούς
κουτσαβακισμούς. Χρωστάμε σε όλους και
δεν μας χρωστάει κανένας! Ακόμη και αν μπουν φυλακή όλοι όσοι συμμετείχαν σε υπουργικό συμβούλιο
από το 1974 μέχρι σήμερα, θα συνεχίσουμε να χρωστάμε εκατοντάδες δις ευρώ. Ή
θα διαχειριστούμε βιώσιμα το χρέος μας,
ή θα υποστούμε τις ασύλληπτες συνέπειες μιας πτώχευσης.
Σαφέστατα, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δεν
γίνεται για να αντληθούν απλά και μόνον 300 ή 400 εκατομμύρια ευρώ.
Έχει σαφή σημειολογικό χαρακτήρα.
Οι αγορές δεν πείθονται με πρωθυπουργικές κορώνες,
αντικρουόμενες υπουργικές
δηλώσεις και με πανηγυρικού χαρακτήρα αντιπολιτευτικές ανακοινώσεις στο Ζάππειο. Οι
αγορές θέλουν να δουν «αίμα» !!! Και
όταν μιλάμε για σημειολογικές «θυσίες» από την πλευρά του ελληνικού κρατικού
κατεστημένου, όπως το αντιλαμβάνονται
οι δανειστές μας, αναφερόμαστε στην «μοναχοκόρη» πλέον της
Κυβέρνησης. Αναφερόμαστε στην εθνική μας
Ιφιγένεια.
Αντίθετα με την Ιφιγένεια, η ΔΕΗ φέρει μεγάλες ευθύνες για το σημερινό της αδιέξοδο και για τον άδοξο τρόπο που θα οδηγηθεί στη «θυσία». Είχε μια ολόκληρη δεκαετία να προσαρμοστεί
στις εξελίξεις και να αναζητήσει από ανώδυνες έως επικερδείς διεξόδους.
Αρκέστηκε να «διακινεί» άγονα και τέφρα και να παράγει KWhs με τεχνολογίες του 1920. Αρκέστηκε
στο άκρως αντιαναπτυξιακό δόγμα «μεροδούλι-μεροφάι», σε μια τραγική εσωστρέφεια και σε έναν ακατανόητο στρουθοκαμηλισμό. Ακόμη
και τώρα που είναι με την «πλάτη στον τοίχο» δεν επιχειρεί να βγει στην
αντεπίθεση. Να προσκαλέσει και να
προκαλέσει τους ιδιώτες επενδυτές να
κατασκευάσουν από κοινού τις νέες λιγνιτικές μονάδες. Να καταδείξει αν πραγματικά υπάρχει επιχειρηματικό
ενδιαφέρον από την πλευρά των ιδιωτών
παραγωγών ή απλά προθέσεις εντυπωσιασμού. Να δημιουργήσει και όχι να
ακολουθεί τις εξελίξεις.
Όμως, το πλέον ανησυχητικό και δυσοίωνο για την περιοχή μας δεν είναι η
μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ ΑΕ. Το
πλέον ανησυχητικό είναι η ακατανόητη και κοντόφθαλμη επιλογή του Αθηναϊκού
Κράτους να απαξιώνει τους λιγνίτες.
Δεν είναι δυνατόν να απειλούμαστε με πτώχευση και ταυτόχρονα να στρεφόμαστε σε εισαγόμενα καύσιμα που
μεσοπρόθεσμα θα επιδεινώσουν την κατάσταση της οικονομίας. Δεν είναι δυνατόν να προωθούμε, να επιδοτούμε και να στηρίζουμε πανάκριβες εναλλακτικές πηγές ενέργειας και
να θέτουμε στο περιθώριο το μοναδικό
εγχώριο καύσιμο που δημιουργεί πρωτογενές πλεόνασμα.
Δεν είναι δυνατόν να αποτελούμε
τον αδύναμο κρίκο στην ευρωζώνη, να είμαστε η «σκανδάλη» που θα πυροδοτήσει μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ και να
παραμένουμε δογματικά προσηλωμένοι στους
στόχους του «20-20-20», να μην επαναδιαπραγματευόμαστε τις υποχρεώσεις μας αναφορικά με τις μειώσεις των εκπομπών
διοξειδίου του άνθρακα και να διατυμπανίζουμε
αφελείς προθέσεις περί «πράσινης
ανάπτυξης».
Δεν μπορεί να γίνει επανεκκίνηση
της ελληνικής οικονομίας χωρίς την ύπαρξη ενός εγχώριου, εφοδιαστικά ασφαλούς
και προβλέψιμου κόστους καυσίμου.
Οι Λιγνίτες όμως δεν αφορούν ευκαιριακούς επενδυτές και χαμηλού ρίσκου συμφέροντα. Δεν έχουν καμία σχέση
με την πεπατημένη των τηλεπικοινωνιών, των
αερομεταφορών, των μονάδων φυσικού
αερίου ή των αιολικών πάρκων.
Οι Λιγνίτες είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για
την διαχειριστούν ιδιώτες.
Ευάγγελος Καρλόπουλος
Χημικός Μηχανικός
