Επειδή δεν θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά σε κάποιο ή κάποια πρόσωπα, στέλνω το μήνυμα αυτό προς όλη την Εκπαιδευτική Κοινότητα Φλώρινας.Στο χωριό μου (Φλώρινα) λέει ο λαός μια παροιμία πολύ σωστή. «Θέλω να αγιάσω, αλλά δεν με αφήνουν».
Προσπάθησα να ξεχάσω, τον τρόπο με τον οποίο με έβγαλαν στη σύνταξη, ενώ σύμφωνα με τον Νόμο Ρέππα, ενυπόγραφα έπρεπε να με ενημερώσουν αν θέλω να παραμείνω άλλα δύο χρόνια και δεν το έκαναν και κανείς από τα συλλογικά όργανα, δεν ενδιαφέρθηκε για την περίπτωσή μου, όπως έκαναν για άλλες περιπτώσεις.
Προσπαθώ να ξεχάσω τα όσα πέρασα στην Φλώρινα, από το 2002 που θέλησα να επιστρέψω στον τόπο που γεννήθηκα, αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα εύκολο.
Και εκεί που άρχισα να ψευτοσυνηθίζω ότι είμαι συνταξιούχος, να σκέφτομαι ότι αρκετά δούλεψα, ας δουλέψουν και οι νέοι, έρχεται το έγγραφο, ΑΔΑ:ΒΕΙΠ9-ΒΑΧ της Περιφερειακής Διεύθυνσης Α/θμιας & Β/θμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Μακεδονίας, να σκαλίσει πληγές.
Τελικά ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ποιος είναι ή δεν είναι άξιος να είναι στο ΠΥΣΔΕ; Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν καταλάβαμε ακόμα ότι κάτι επί τέλους πρέπει να αλλάξει μήπως και προκόψουμε όλοι; Βέβαια το έγγραφο αυτό αποδεικνύει το αντίθετο κατά την άποψή μου. Όταν βλέπω να προωθούνται άτομα, εξ αιτίας των οποίων εγώ τουλάχιστον αναγκάστηκα να παραιτηθώ από Διευθύντρια το 2005, γιατί οι υπεύθυνοι δεν ήθελαν να βάλουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση, όταν βλέπω ότι δεν αρκεί τίποτε άλλο για να προωθηθείς παρά μόνο να είσαι κομματικό στέλεχος ή να έχεις διασυνδέσεις, αυτό συνεχίζει να με αποκαρδιώνει και να αισθάνομαι λύπη για όσα συμβαίνουν.
Έχω μια απορία, φαίνεται ότι δεν αρκεί ότι ήμουν από τους πρώτους στη λίστα για υποψήφια Διευθύντρια και η μόνη για όλες τις λίστες των σχολείων (Γυμνάσια, Λύκεια, ΕΠΑΛ), τρίτη στην επιλογή για υποψήφια Διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Φλώρινας, αλλά δεν ήμουν άξια να μπω στο Συμβούλιο του ΠΥΣΔΕ Φλώρινας. Βέβαια δεν συζητάω για το ότι πάλι δεν ήμουν αρκετή για το τότε ΠΥΣΔΕ που δεν μου έβαλε 15 στην συνέντευξη, όπως σε άλλους με λιγότερα μόρια. Ούτε και όταν ήμουν Προϊσταμένη του Γραφείου Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Φλώρινας, δεν θεωρήθηκα άξια να είμαι στο συμβούλιο του ΠΥΣΔΕ ΦΛΩΡΙΝΑΣ.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να ξεχάσω, όπως λέει και το τραγούδι, μήπως έγινε τίποτε που κέρδισα την προσφυγή για τις κρίσεις του 2007, όπως συνέβη σε άλλες περιοχές της Ελλάδας; Έμαθε κανείς στην Φλώρινα, ότι το Δικαστήριο μεν με δικαίωσε, αλλά οι αρμόδιοι στη Φλώρινα, έκαναν αυτό που ήθελαν για να κλείσει η υπόθεση;
Τι απορώ για όσα συμβαίνουν, εδώ η χάρη μου έφθασε στο Νομό Ηλείας, από όπου με πήραν τηλέφωνο να μου δώσουν τα συχαρίκια όπως λέμε, γιατί πάλι μου την έφεραν στη Φλώρινα.
Τα όσα αναφέρω παραπάνω, είναι κατάθεση ψυχής και ο κάθε συνάδελφος ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Κλείνοντας, όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συναδέλφους του 2ου Λυκείου Φλώρινας, όπου ήμουν Διευθύντρια για 1 χρόνο, για την καλή συνεργασία που είχαμε και να ζητήσω συγνώμη, αν άθελα μου αδίκησα κάποιον συνάδελφο.
ΛΟΥΚΑ ΒΙΡΓΙΝΙΑ –ΠΡΩΗΝ……
